Maandag 23 Maart 2020
Corona maatregelen, week 2. Nog geen volledige lockdown gelukkig en de eerste week zit er op. Wellicht dat deze blog kant noch wal gaat raken, maar ik wil mijn gedachtenspinsels graag op het digitale papier zetten. Hoe ervaar ik het? Wat doe ik er zelf aan? Ik sta altijd open voor reacties van hoe jij het aanpakt en ervaart. Niet alleen of je en hoe je het binnenzitten aanpakt, maar ook hoe je alle informatie die op ons afkomt verwerkt.
Angst voor het onbekende
Ik ben in loondienst en vooralsnog loopt dat allemaal lekker door, we werken wel met zijn allen thuis. In tegenstelling tot wat ik verwachtte, heb ik het ritme hierin heel makkelijk gevonden en geaccepteerd. Het geeft mij ruimte om nog voor het avondeten gelopen te hebben en dat is echt heel erg fijn.
Nee, dat is voor mij het probleem niet. Het probleem is vooral het mentale aspect aan de hele situatie. Normaliter staat mijn hoofd al geen seconde stil, laat staan in deze tijd. Ik ben vooral bang voor het onbekende. Het feit, dat we niet weten hoelang dit allemaal duren zal en dat wij ook niet weten wat er eventueel nog komen gaat. Een volledige lockdown? Wanneer? Dat onbekende, die onzekerheid is wat mij het meeste angstig maakt. Ik ben een planner, of zeg maar gerust, controlfreak. Ik heb letterlijk nog net niet mijn eerste week van augustus al compleet uitgedacht. Het is lastig om dat los te laten en per dag maar te kijken wat er gebeurt.
Want het is ook onbekend
Veel mensen met kinderen om mij heen, hoor ik vooral struggelen met het feit dat kinderen nieuwsgierig zijn. “Wanneer is alles weer normaal, hoelang gaat dit duren?” Is een veel voorkomende vraag, die helaas ook voor ouders niet te beantwoorden is.
Zelfs ik, 25 jaar oud, heb mijn ouders gevraagd: “Hebben jullie ooit een soortgelijke situatie meegemaakt?” Gewoon puur omdat het zo fijn zou zijn om een houvast te hebben waar ik me aan vast kan klampen. Maar een situatie als deze is ook mijn ouders onbekend. Gelukkig eigenlijk maar.
Social Distancing
Komen we op het volgende punt, wat mij mentaal volledig uitput. Toen de maatregelen kwamen, was voor mij de keuze al gauw gemaakt. Ik zou binnenblijven, alleen naar buiten gaan voor het werk, boodschappen en mijn solorondje hardlopen. Inmiddels werk ik volledig thuis en is dat dus hardlopen en boodschappen doen geworden.
Begrijp me niet verkeerd, aan de ene kant vind ik het heel mooi om te zien dat mensen in het zonnetje en vanwege het thuiszitten massaal besluiten meer beweging en buitenlucht op te gaan doen. Beter nog, het is juist goed voor je weerstand omdat ook zo afentoe te doen.
Wat mij wel zorgen baart, is dat mensen de begrippen ‘solo’ of afstand houden niet zo goed begrijpen. Hutje mutje gaan bootcampen, met drie gezinnen gaan wandelen, naar een volgepakt strand rijden… Moet dat nou? Is het nou zo moeilijk om de frisse lucht alleen op te zoeken of met maximaal 1 huisgenoot en in je eigen buurt? Ondanks het feit dat de wereld gezondheidsorganisatie aangeeft dat volledige lockdowns niet helpen, ben ik bang dat door dit soort gedragingen het alsnog wel zo ver gaat komen. Gewoon omdat kennelijk een groot deel van de bevolking zich niet verantwoordelijk genoeg opstelt. Zullen dat dan de mensen zijn die bij een volledige lockdown het hardste zullen klagen en na de crisis weer lekker binnen gaan zitten achter de playstation? Wat is daar nu dan eigenlijk zo moeilijk aan?
Ik weet het, een klaagzang die je afgelopen tijd al genoeg gelezen hebt en die nog vaker voor zou komen. Alsjeblieft lieve mensen, denk na, gebruik je verstand!
Hypocriet
Over nadenken gesproken, organisaties, bedrijven, mensen, iedereen wordt er dezer dagen toegedwongen om nodige, cruciale, maar ook rare overwegingen te maken. Wat kan wel, wat kan niet? Zou dat dan wel kunnen, als dat ook niet kan? Het houdt mij bezig. Weet je waarom?
Zoals eerder geschreven, wil ik mijn contacten beperken tot mijn huisgenoten en de kassamedewerker in de supermarkt. Ik ben volledig tegen feestjes en samenkomsten met vrienden of familie. Komt een volgende uitdaging bij kijken: Mijn vriend en ik wonen nog niet samen en wij zijn dus geen huisgenoten van elkaar. Beter nog, hij woont bij Nijmegen in de buurt en ik bij Enkhuizen. Wij, maar ook onze huisgenoten komen met hele andere mensen in contact. Sta er maar eens bij stil, dat mijn zusje 1 van de toppers is, die de supermarkt draaiende houdt, maar wel met duizenden mensen in contact komt.
Maar, we willen elkaar wel zien. Zeker in deze tijden heb ik dat wel nodig om met beide benen op de grond te blijven staan en een beetje sane te blijven. Maar kunnen we dat wel maken? Ondanks dat het eigenlijk compleet tegen mijn principes in is, was de keuze snel gemaakt. Zolang er geen symptomen zijn en de kans van bestemming van onze huisgenoten en ons nihil is, gaat het weekend gewoon door. Wel rekening ermee houdend, dat we het contact met elkaars huisgenoten zoveel mogelijk uit de weggaan.
Ik hou er namelijk ook rekening mee, dat als het kabinet ineens in een rare kronkel gaat liggen, het voorlopig ook helemaal over kan zijn! Dit weekend was hij dus hier en hebben we een heerlijk weekend samen gehad met spelletjes en videoland. Maar of het 100% goed voelde of nu nog goed voelt? Nee, het gaat tegen al mijn principes in en ik voel mij harstikke schuldig tegenover alles en iedereen. Echter, wint in deze situatie het gevoel van mijn principes. Het houdt me echt heel erg bezig en uiteraard moeten we aankomend weekend opnieuw maar bekijken wat slim is en wat niet.
(Sociale) media
Komt het laatste punt dat mij afgelopen week heeft bezighouden. De berichtgeving op (social) media. Van alle kanten wordt je belaagd, je kunt niets meer openen zonder dat je geconfronteerd wordt met het corona virus. (Inclusief mijn website nu, HA).
Op Instagram vind ik het vooral mooi om te zien hoe sterk de community van hardlopers en sporters is. Hoe wij elkaar ondersteunen, helpen, motiveren en inspireren vind ik echt gigantisch tof! Ik ben daar heel erg dankbaar voor en ben van mening dat we dit zo ook zeker moeten volhouden.
Op facebook daarentegen, zie ik dat mensen elkaar alleen maar in de haren vliegen om de kleinste dingen. Mensen zijn gewoon onbehoorlijk, asociaal. Het is bij de beesten af, hoe we op elkaar reageren terwijl het meestal vreemden van elkaar zijn. En terwijl we het toch echt met zijn allen moeten doen.
Ik ben gevoelig voor zulke dingen, dat weet ik van mijzelf en ik wist eigenlijk ook al een week dondersgoed, dat ik wellicht eens wat minder informatie tot mij moet nemen en mij moet beperken tot de feiten en niet tot de mening van heel Nederland. Echter, heb ik ook een gigantische fear of missing out die tot nu toe echt wel de overmacht heeft gehad.
Totdat ik er gisterenavond echt even goed doorheen zat. Ik heb bepaald dat de krant bij het ontbijt mijn hoofdbron wordt van informatie. Instagram mijn hoofdonderdeel wordt van contact met gelijkgestemden en dat ik op televisie eventueel 1 keer het nieuws aan zet en klaar. Facebook is niet uit den boze, maar wil ik wel gaan beperken om zo in ieder geval zelf zo positief mogelijk te blijven en te blijven doen waar ik zelf voor sta.
Ik wil mij niet compleet afsluiten voor het nieuws, want ik vind wel dat ik op de hoogte moet blijven om ten allen tijde bewust te blijven en de juiste keuzes te maken.
Gekke, bizarre tijd
Ja, het is een gekke tijd. En deze gekke tijd, gaat misschien alleen nog maar gekker worden. Maar laten we alsjeblieft aan elkaar blijven denken! Hamster de supermarkt niet leeg, ga alleen naar de supermarkt, beperk je sociale contacten en als je naar buiten gaat? Doe dat lekker alleen of met maximaal 1 huisgenoot. Zo beperk je het aantal besmettingen en ben je wendbaar genoeg om bij tegenliggers de 1.5 meter afstand te bewaren. Echt, ik vind het zulke rare tijden en ik ben elke dag bekaf door mijn hoofd die geen seconde stil staat. Maar we kunnen er echt alleen maar proberen het beste van te maken met de richtlijnen van het RIVM voorop.