Met de ontstane Coronacrisis en de daarbij horende afgelastingen, lijkt het momenteel heel ver weg: Een race lopen met een mooie medaille als aandenken. En dat terwijl het pas net twee weken geleden is, dat ik er op een dag, drie binnen haalde. Het was een geweldige dag en vandaag kijk ik er met heimwee op terug. Ik kan niet wachten tot we weer wat beter nieuws gaan krijgen. Tot die tijd, blijf ik zoveel mogelijk binnen.
Het grote doel
Omdat ik eigenlijk in een soort van angst verkeer rondom marathons, maar ik toch een groot doel voor mij zelf wilde stellen, werd het doel voor 2020 om de triple te lopen bij de CPC. Het evenement dat zich er qua tijden prima voor leent, om de 5, de 10 en de halve op dezelfde dag te lopen. Vol goede moed en met een fijne trainingsweek vooraf, vertrok ik naar Den Haag met mijn ouders. Superleuk, dat zij mij wilden vergezellen deze dag! Dat maakt het toch altijd net ietsje leuker.
De vijf kilometer
Om 11.00u klonk het startschot van de 5 kilometer, ik was van te voren aan het twijfelen over mijn oufit. Wegens de wind werd het lange mouwen en lange broek. Daar had ik al gauw spijt van. Goed, niets aan te doen en het zijn er maar vijf. Dus gaan met die banaan. Ik had de vijf kilometer nog nooit gelopen en mits ik dit wellicht nog een keer wil doen, zal ik dat ook niet gauw meer doen. In het begin is het vechten voor een plekje tussen alle klierende scholieren. Die het kennelijk ook normaal vinden om te stoppen en tegen de massa in de lopen opzoek naar hun vriendjes en vriendinnetjes.
Gelukkig valt in de loop van de route de menigte enigszins uit elkaar en kan ik blijven doorstappen. Ik heb het idee dat ik gigantisch langzaam loop, maar dat het wel een hoop energie kost. Ik heb zware benen en conditioneel is het ook verre van perfect. Gelukkig is de finish er al nog voordat ik het uberhaupt door heb. Dat is 1! Nog twee te gaan.
Tussen de 5 en 10 kilometer
Al gauw vind ik mijn ouders terug op de afgesproken plek. Gezien de geringe tijd tussen de 5 en de 10, kleed ik mij gelijk om en laat ik mijn medaille bij hen achter. Ik ben ietwat gehaast en eigenlijk is dat helemaal niet nodig, er is tijd genoeg. Mijn tijd op de vijf blijkt 26.18 te zijn. Veel te snel, ik had in mijn hoofd om de vijf rond de 28 minuten te lopen, zodat ik ook de 10 en de halve met genoeg energie kon lopen. Ach goed, niets meer aan te doen. Op naar het startvak en weer dezelfde liedjes!
Tien kilometer, kilometer 1 t/m 5
De tien kilometer start eigenlijk direct fijner dan de vijf. Ik kom al gauw – in een iets te snel – ritme en hoef niet al teveel te slalommen. Dit gaat lekker, de benen voelen beter dan bij de vijf dus ik krijg gigantisch veel zin in de rest van deze tien kilometer. Ondanks het gure weer, staan er genoeg mensen langs de route om aan te moedigen. Nu weet ik weer, wat ik zo leuk vond aan de CPC. Dat gevoel had ik even gemist op de vijf.
Ik weet precies op welk punt we de drie kilometer passeren en realiseer me wel goed, dat ik voor het mooie weer te snel loop! Ik moet immers straks ook nog een halve marathon lopen. Ach, vrolijk loop ik door. Ik probeer op het tempo te letten, maar of het lukt dat is een tweede ding. Een beetje dan.
We naderen Madurodam en nu weet ik, nog even en we gaan de Scheveningse bosjes in, even een lastig klimmetje en dat is het alleen nog maar doorzetten tot de finish. Al met al, verloopt het soepel en vliegen de kilometers voorbij.
Tien kilometer, kilometer 5 t/m 10
En of het klimmetje lastig is? Ach, het is redelijk te doen, ik verkijk me er echter elk jaar weer op. Dat wanneer ik boven denk te zijn, ik nog niet boven ben. Eigen schuld dikke bult, doorlopen!
Op kilometer 7 passeren we madurodam weer en is het alleen nog maar rechtdoor voor de bocht naar de finish toe. Ondanks dat het koud is en keihard waait staan er super veel enthousiaste mensen langs de route. Ik merk dat ik weer een tandje harder ga lopen en geef het op om rustig te gaan lopen, jammer of niet, maar het lukt me gewoon niet uit enthousiasme. Een tien kilometer is toch echt gewoon knallen.
Ik had me voorgenomen om de rond de 57/58 minuten te lopen, maar wanneer ik de finishlaan in draai zie ik al dat dat niet gelukt is. Nou, dan maar een eindsprint om onder de 55 minuten de finishen. 54.19. Niet super snel of een top tijd, maar voor vandaag wel te snel. Maar lekker gelopen heb ik zeker.
In de tussentijd
Ik vind mijn ouders weer op dezelfde plek. Gauw warm een jasje aan en lekker even naar binnen. Zaten we in 2017 nog lekker buiten in het zonnetje, vandaag is er echt een gure koude wind. Binnen even lekker een kopje thee en wachten tot de halve van start zal gaan. Ik start in het 2e start vak om 14.45 dus ik heb even rustig de tijd om bij te komen. Beetje smeren met Flexpower en me omkleden. We zitten eigenlijk best gezellig en vanuit het tentje kan ik zo direct het start vak in lopen. Ideaal als je het mij vraagt. Het duurt en duurt, maar dan is het ook eindelijk tijd voor de halve marathon. Let’s go!
HM, kilometer 1 t/m 5
Na het startschot begin ik te lopen, ja je raadt het niet. Ik voel al direct dat mijn benen al enigszins stijf zijn geworden. Eigen schuld, ik had iets meer beweging moeten houden tussendoor. Gelukkig houdt het niet lang aan, behalve mij bilspieren, die voel ik aanzienlijk.
De eerste vijf kilometers gaan eigenlijk best lekker. Als ik dit zo doortrek, loop ik straks ook de halve nog onder de twee uur. Dacht ik nog, dat zou toch wat zijn!
HM, kilometer 5 t/m 10
Op naar Scheveningen! Althans, dat dacht ik. Komt die boulevard nou nog niet? Heb ik wel 1000 keer gedacht. Kennelijk herinner ik de me de route niet zo goed als dat ik dacht. Wat ik wel goed onthouden heb, is dat het echt een hele leuke halve marathon is, mooie route en ondanks het weer super veel leuke en gezellige mensen langs de route.
Wanneer we kilometer 7 passeren, denk ik oprecht dat we nog maar drie kilometer tot de boulevard en we dan weer 10 kilometer terug moeten naar het Malieveld. Deze vergissing komt me mentaal zwaar te staan, want na elk bochtje blijkt? Nog geen boulevard, in de verste verte nog niet! Ach, gewoon doorzetten, inmiddels heeft het zonnetje zijn weg door de wolken gevonden en is het nog een en al genieten.
HM, kilometer 10 t/m 15
Het begint eindelijk te dagen, dat de boulevard nog wel even op zich laat wachten. Ondertussen loop ik op 11 kilometer en beginnen mijn benen het toch wel erg zwaar te krijgen. Ik probeer mezelf moed in te praten, want ik ben inmiddels over de helft van het aantal kilometer dat ik vandaag in totaal loop en ook over de helft van deze halve marathon. Zo meteen met het zonnetje op mijn bol de boulevard over en dan nog een klein stukje terug naar het Malieveld. Piece of cake, I got this! Echter, lijken mijn benen het daar echt niet mee eens.
Per kilometer krijg ik het zwaarder. Op 13 kilometer zit op totaal 28 kilometer, nog 2 kilometer te gaan en dan heb ik er 30 in de benen. Ik besluit dat het tijd is om de kilometers af te gaan tellen en om positief te blijven. Vooral om uit te kijken naar die derde medaille en die drie medailles die deze prestatie van vandaag zullen omlijsten. Dat houdt me op de been.
HM, kilometer 15 t/m de finish
Eindelijk! De boulevard op en de 30 kilometer bereikt! Blijkt nog niet zo leuk als het lijkt, want de boulevard is uiteraard niet volledig vlak en vooral het eerste stuk lopen we omhoog. Gelukkig hebben we het windje in de rug en schijnt het zonnetje nog steeds.
Dat lekkere zonnetje laat ons pas in de steek zodra we weer richting het Malieveld gaan. Eigenlijk alleen nog maar recht door. Ik ben de kilometers aan het aftellen en mijn tempo is echt afgezwakt naar super langzaam. Mijn lichaam wil wel, maar mijn benen zijn het echt zat. Het is bijna strompelen wat ik doe, maar elke vezel in mijn lichaam wil volledig hardlopend de finish halen en dus loop ik gestaag door. Kilometer 18 is een fijn punt. Nog maar drie kilometer. Dat zijn er echt weinig en dat is echt nog maar een klein stukje! Ik krijg er zelfs nog een beetje tempo uitgeperst dankzij alle toppers die staan aan te moedigen.
Een eindsprint zit er echt niet meer in en onder de twee uur heb ik echt bij lange na niet gehaald. Het was een mentaal gevecht, maar vooral een gevecht met mijn benen die echt een topprestatie hebben geleverd vandaag. Aangemoedigd door mijn ouders, ren ik de finish over en dan komt het besef… Dat was de laatste voor vandaag, ik heb ze alledrie gelopen!