Zondag 2 oktober was het weer tijd voor de Singelloop in Utrecht! Ondanks dat ik deze maar 1 keer eerder heb gelopen, is het toch eentje van mijn favorieten. Waarom geen idee? Het heeft gewoon iets.
Net als vorig jaar ben ik verkouden en balanceer ik al een paar dagen op het randje van ziek zijn. Daarbij heb ik ook een raar gevoel, dingen in m’n hoofd blijven rondspoken en ja ik heb gewoon een onverklaarbaar gevoel wat mij in de war maakt. Allemaal factoren die niet echt positieve uitwerking zullen hebben op de 10 kilometer die op de planning staat. Alles komt even tegelijk en zelfs wanneer ik na een lange autorit in Utrecht op het OV aan het wachten ben, twijfel ik nog steeds… Wat moet ik nou doen? Uiteindelijk besluit ik om waarschijnlijk wel van start te gaan, maar in een relaxed tempo. Op de manier verzaak ik niet en kan ik misschien m’n koppie een beetje leeg krijgen. Gewoon lopen, alsof het een rondje is dat ik normaal ook zou doen. Alleen dan 100 kilometer verderop..
Eenmaal op Utrecht Centraal moet ik nog een klein stukje met de bus om bij het Wilhelminapark te komen waar de start en finishlocatie is. Zodra ik uit de bus stap begint het keihard te regenen, maar dan ook echt keihard. Nergens ruimte om te schuilen en waar ruimte is, staat het al vol. Met als resultaat dat ik onder een boom eindig, waar ik een klein klein beetje droog sta. Ik ben na 20 minuten regenen inmiddels al doorweekt en heb onmiddellijk spijt van mijn keuze om toch te gaan lopen. Als ik morgen niet ziek ben, weet ik het ook niet meer. Wanneer het droog is zoek ik een klein plekje om nog even m’n voorbereidingen te doen, gauw lever ik mijn spullen in en is het alweer tijd om richting de start te doen. Het regent gelukkig niet zo hard meer en eenmaal in het startvak is het nog maar een kwartiertje wachten.
Kilometer 1 t/m 3:
Wanneer het startschot gaat, zet ik het op een lopen. In een tempo waar ik een snelle tijd mee kan neerzetten. En eigenlijk gaat het best lekker, zou het dan toch mogelijk zijn? Ergens voel ik heus wel dat ik te ziek ben om een knappe tijd neer te zetten, maar mijn eigenwijsheid wint het weer eens van mijn verstand. Ondertussen zitten we op kilometer 1 en ben ik constant aan het dubben… Tempo houden of geen tempo houden?
Rond anderhalve kilometer begint het weer keihard te regenen. Pfff, hier heb ik vandaag echt geen zin in. Het maakt me gewoon chagrijnig. Maar joh, waarom zou ik chagrijnig worden? Zeiknat was ik toch al, dus dan kon dit zootje water er toch ook nog wel bij? Ja, goede gedachte Linda en nu op naar kilometer twee. Of hebben we die al gehad? Nee maar gelukkig komt het bordje al wel inzicht. Want ik begin nu toch te voelen dat het snelle tempo waarin ik nu loop, geen goed idee geweest is. Althans, niet vandaag. Gelukkig passeren we ook al gauw kilometer drie en geef ik mezelf toestemming om wat te zakken in tempo.
Kilometer 4 t/m 6:
Het regent nog steeds en hierdoor liggen de straten vol met plassen. Je kan niet anders dan er door heen stappen en even voor zo ongeveer een halve kilometer geeft dit me echt het ultieme gevoel van vrijheid. Heerlijk dat stampen in de plassen en je geen zorgen maken over natte voeten of de mensen naast je… Iedereen zat namelijk in hetzelfde schuitje, niemand die iets anders kon. Dit geluksmomentje waar ik ultiem van geniet, maakt dat kilometer 4 toch weer voorbij vliegt. Maar ik heb het wel heel erg zwaar inmiddels, wetend dat ik nog niet eens op de helft ben. Ik kan niet wachten tot kilometer 5!
Het parcours lijkt anders dan vorig jaar, vorig jaar had ik het idee dat het veel minder zwaar was en veel vlakker. Maar goed, vorig jaar scheen ook de zon en liep ik ook nog eens een PR. Twee dingen die dit jaar totaal niet aan de orde zijn. Alhoewel het eindelijk wel weer wat droger lijkt te worden. Wat me wel opvalt is dat ondanks het weer overal en nergens wel mensen staan aan te moedigen. Net als alle lopers echt de diehards dus! Dus kilometer vijf ja, eindelijk! Op de helft! Ik passeer de matten op ongeveer 27 min en 10 seconden. Mhh helemaal nog niet slecht denk ik bij mezelf, als ik zo doorloop, loop ik ongeveer net als vorige week in Willemstad. Een langzame tijd voor mijn doen, maar in ieder geval niet helemaal een stuk langzamer dan normaal. Maar toch kost het me heel veel moeite.
Ik word er een beetje knorrig van, ik krijg het steeds zwaarder en rond kilometer zes ben ik heel erg in tempo afgedwaald.
Kilometer 6 t/m 10:
Inmiddels ben ik er eigenlijk gewoon klaar mee. Ik erger me aan alles. De regendruppels en de plassen op de weg, de hitte en mijn natte kleding, de mensen die inhalen en de mensen die niet inhalen… Het geheig en de stank van sommige mensen, mensen die sneller zijn, aan de mensen die wandelen, aan de pijn in mijn benen en aan de weg en de daarbij horende hobbels, het irritante vals plat… Werkelijk alles irriteert me. Vooral het feit dat ik niet kan genieten van de loop die ik vorig jaar als zo leuk en sfeervol had ervaren en had omgedoopt tot 1 van mijn favorieten.
Gelukkig is daar alweer kilometer 7, een punt waarop ik mezelf altijd vertel dat het niet zover meer is en waarop dat ook daadwerkelijk zo is. Drie kilometer is niet ver en valt altijd nog te overzien. Vooral in het tempo waarop ik nu loop, mijn benen willen gewoon echt niet meer. Het is te voelen dat ik niet fit ben, ze voelen aan als zakken zand, maar hoe langzamer ik loop, hoe zwaarder ze lijken te worden. Wat me een reden geeft om op kilometer 8 nog even wat extra aan te gaan zetten en op kilometer 9.5 besluit ik in m’n hoofd, ga ik nog even voor een eindsprint. Gewoon om toch nog wat te geven, want ondanks dat m’n lichaam er goed klaar mee is, ben ik nog geen seconde echt buiten adem geweest.
Inmiddels staat er echt al weer veel publiek, ondanks het hondenweer! Echt top, dit kenmerkt toch wel waarom de Singelloop in Utrecht een mooi feestje is! Veel runs hebben met zulk weer helemaal geen supporters… De finish en start dit jaar zijn omgedraaid ten opzichte van vorig jaar en dus weet ik niet precies wanneer ik mijn eindsprint in moet zetten. Wanneer ik de laatste bocht doorga, kom ik erachter dat de finish nagenoeg vlak daarachter is. Het is dan geen 500 meter meer, toch zet ik nog een eindsprietje in voor het kleine stukje dat ik nog lopen moet. In ieder geval onder de 56 minuten gefinisht, maar alles behalve een top tijd dus.
Maar goed, daar kan ik ook over blijven mokken, maar dat zat er gewoon niet in vandaag. Ik moet allang blij zijn dat ik fit genoeg was om überhaupt te starten en wie weet dat ik dan volgend jaar eindelijk eens een keer niet verkouden aan de start hier kan staan! Ten minste… Als dan de trein tussen Centraal en Maliebaan weer rijd… Want het openbaar vervoer terug was nu echt een drama… Samen met een aantal anderen minstens drie kwartier staan wachten op een bus naar centraal… In de kou en onze doorweekte kloffies. Maar bus naar bus naar bus, kwam niet. Terwijl dit toch echt de buslijn was die de organisatie ons aanbevolen had… Wat was ik blij toen ik uiteindelijk een bus zag, ik ben denk ik nog nooit zo blij geweest om de bus te zien! Vervolgens deed deze er op zijn beurt ook weer drie kwartier over om op centraal te komen, maar anderhalfuur later was ik daar dan eindelijk en kon ik mijn reis vervolgen naar Leidsche Rijn waar mijn autootje op mij stond te wachten.