Snotterend in de trein
Al snotterend en met barstende koppijn stap ik om half 11 in de trein naar Amsterdam. In tegenstelling tot vorige week met de Dam tot Dam, ben ik de enige hardloper die instapt. Wekenlang heb ik uitgekeken naar deze run, om weer eens door het prachtige Utrecht te lopen, helaas voel ik me wel redelijk beroerd en vraag ik me af of ik er wel klaar voor ben… In Amsterdam stap ik over op de trein naar Utrecht, waar ik tot mijn verbazing nog steeds geen hardloper zie instappen. Eenmaal op Utrecht centraal haal ik even een banaan, een breaker en wat water. De trein richting Maliebaan laat toch nog even op zich wachten. In deze trein zie ik eindelijk meerdere hardlopers en ben ik niet meer te enige.
Op de looproute van het station naar het Wilhelminapark waar de kledingafgifte, kleedruimtes en kraampjes zijn, komen we al een aantal finishers van de 5 kilometer tegen. De finish ligt namelijk langs deze route. Snel loop ik verder naar het Wilhelminapark waar ik als eerste de kledingafgifte tegenkom. Gezien het toch super lekker weer is, besluit ik mijn trainingsbroek en jasje alvast uit te doen en mijn tas in te leveren. Hoef ik daar niet meer mee te slepen. Wanneer ik verder loop kom ik op een super zonnig terrein, waar het krioelt van de hardlopers. 10 kilometer lopers die nog even een praatje maken of even warmlopen of nog volop bezig zijn met omkleden. Langzaamaan druppelen er ook steeds meer 5 kilometer lopers binnen die net gefinished zijn. Zelf neem ik even een plaats op een bankje in het zonnetje, waar ik een beetje tot adem probeer te komen. Ik ben verkouden en dat breekt me behoorlijk op!
Wanneer steeds meer mensen zich naar de start gaan begeven, besluit ik ook maar te gaan. De startvakken zijn hartstikke duidelijk weergegeven, maar toch staan er om mij heen heel veel verschillende kleuren. Ach joh, maakt niet uit! Het duurt nog even voor we mogen starten, mijn benen voelen slapjes aan en even denk ik er aan om uit te stappen nog voor dat we van start gaan. Ziek kan ik toch niet rennen? Kom op Linda, niet zo aanstellen. In ieder geval proberen!
Kilometer 1 t/m 3
Na een kwartier wachten mogen we eindelijk van start. Ik kom al gauw in een lekker tempo en vind een heerlijke ruime spot voor mezelf. Voordat ik het weet passeren we het eerste kilometer bord. Wanneer ik op mijn horloge kijk, geeft deze 5’17 aan. Oh oh, ik ben wellicht iets te snel van start gegaan, mijn doel is om deze run in 5’30 te lopen en zo onder de 55 minuten te lopen. Voor mijn gevoel doe ik een stapje terug in tempo maar bij kilometerbord twee zie ik op mijn horloge dat dit niet helemaal het geval is. Ik loop al een minuut voor op schema! Ergens vind ik dit wel fijn, maar ik weet ook dat ik dit echt niet de hele 10 kilometer vol ga houden. Ik adem zwaar en mijn hoofd bonkt als een gek. Bij 3 kilometer zie ik de eerste mensen al wandelen, even schiet het door me hoofd om me aan te sluiten. Maar dat mag niet van mezelf! Ik heb verdorie al zo vaak 10 kilometer gelopen, wat nou uitstappen bij 3 kilometer? Desnoods geen PR, maar uitlopen zal ik hem! De aantallen van het publiek vallen me eigenlijk best wel tegen in de eerste 3 kilometers, net zoals de vorige keer in Utrecht met de LadiesRun, waar bijna niemand stond te kijken.
Kilometer 4 en 5
Inmiddels bij kilometer 4, ik adem nog steeds zwaar en mijn hoofdpijn wordt er niet minder op. Toch blijf ik aardig tempo houden en een voorsprong op het schema van de 5’30 pace. De voorsprong is inmiddels anderhalve minuut. Toch voel ik dat ik nu toch echt langzamer moet gaan lopen, maar een PR is nog steeds inzicht. Om niet te veel tijd de verliezen sla ik de drink punten over, dat komt wel als ik over de finish ben gekomen met een een nieuw PR. Bij de 5e kilometer krijg ik het echt zwaar, maar nog altijd loop ik een minuut op voor!
Kilometer 6 t/m 8
Zo, over de helft! Wanneer ik een keer diep in probeer te ademen ontsnapt er een rottig geluid uit mijn keel. Hierdoor lijkt het alsof ik op het punt van omvallen ben, maar mijn lichaam wil nog wel. Helaas denken mijn longen er iets anders over. Een meisje pept me even op: “We zijn al over de helft, nog ff!” Ze klinkt wat bezorgt, dus vertel ik haar dat het eigenlijk best redelijk gaat, maar dat ik waarschijnlijk ziek aan het worden ben. Lachend antwoord ze dat zelf er nog eentje in de benen heeft van vorige week. Ik denk terug aan vorige week, aan die dramatische Dam tot Dam, nee die zit er bij mij niet meer in. In tegendeel zelfs. Lachend komen we tot de conclusie dat we er toch al bijna zijn en we desnoods rollend over kruipende over de finish gaan. Inmiddels staat er ook ontzettend veel publiek langs de kanten, ik had al bijna besloten om nooit meer in Utrecht te gaan lopen vanwege het gebrek aan publiek, maar daar kwam ik nu al gauw van terug.
Op een gegeven moment moet ik wijken samen met tientallen andere lopers voor een ambulance. Natuurlijk gebeurt dat vaker, maar bijna nooit zie ik het ongeval waar hij heengaat. In Zandvoort een keer, toen iemand gereanimeerd werd en vandaag dus. Een man, die er toch uitzag als een geoefende loper.. Het kan iedereen gebeuren natuurlijk en hopelijk gaat het inmiddels weer wat beter met deze meneer.
Bij kilometer 7 kom ik erachter dat ik toch aardig wat van mijn voorsprong ben verloren van een minuut bij kilometer 5 en 40 seconden op kilometer 6, ben ik nu al gedaald naar 20 seconden! Opzich geen probleem natuurlijk, maarja als ik nog meer verlies dan haal ik mijn doel misschien niet eens en dat zou zonde zijn, want het is nog zo goed mogelijk! Ik besluit wat sneller te gaan lopen en weer een drinkpunt over te slaan. Echter bij kilometer 8 blijk ik weer 5 seconden trager te zijn! Inmiddels heb ik maar 15 seconden voorsprong en nog 2 kilometers te gaan! Ik hoor uit het publiek vaak mijn naam geroepen worden, blijkbaar zien mensen aan me dat ik het zwaar heb…
Kilometer 9 en 10
In de negende kilometer probeer ik weer wat tempo te maken… Het publiek staat inmiddels rijen dik wat voor een ontzettende fijne boost zorgt. Af en toe moet ik een beetje inhouden, ik heb echt een zware druk op mijn borst en het ademen gaat lastig. Per meter komt er meer publiek bij en het 9 kilometer bordje lijkt er binnen no time al te staan. Nog 15 seconden voorsprong op het 5’30 schema super fijn natuurlijk! Het publiek stookt elke loper toch weer op om net dat kleine beetje extra te geven in de laatste meters. Toch moet ik wel wat inhouden, ik wil wel levend de finish halen! Ook de laatste kilometer vliegt voorbij en zodra de finish in zicht komt, zet ik een sprintje in. Wetend dat Bas misschien ook ergens staat, krijg ik nog een laatste boost om extra tempo te maken. Elke meter hoop ik op een hup Linda, van Bas… Helaas, hij stond nog op de trein te wachten bleek later. Kijkend op mijn horloge weet ik dat ik onder de 55 minuten ga eindigen toch geef ik mijn laatste meters meer dan alles wat ik nog geven kan… Gewoon voor de zekerheid. Met een eigen geklokte tijd van 54:38, ben ik heel erg blij… En PR! Hopend dat er nog net een paar seconden afgaan. 54:26 zou leuk zijn… Precies 2 minuten van mijn oude PR af, of gewoon precies 54:30 rond!
Blaren en burgers!
Eerst ga ik opzoek naar drinken. Lekker een flesje AA en ook het bekertje water gaat er binnen no time in. Dankbaar neem ik mijn medaille in ontvangst bij de vrijwilligers. In eerste instantie lijken ze me over het hoofd te zien, bij de derde vrijwilliger heb ik pas beet. Ik neem contact met Bas op dat ik gefinisht ben, hij staat helaas nog te wachten op de trein van de parkeerplaats naar Utrecht Centraal. We spreken af dat ik naar Centraal kom nadat ik omgekleed ben… Gelukkig is het redelijk rustig bij het ophalen van de spullen en in de kleedruimte. Bij het aantrekken van mijn andere schoenen kom ik erachter dat mijn tenen vol zitten met blaren en heel erg gevoelig zijn… Toch besluit ik om lopend naar Centraal te gaan in plaats van met de trein vanaf Maliebaan. Eigenlijk puur gewoon omdat ik verdwaald ben… Eenmaal Bas gevonden, slenteren we lekker door de prachtige stad Utrecht en besluiten we burgers te gaan eten bij Pickles in de drieharingenstraat. Dat heb ik wel verdiend! Met een hele grote runnershigh werk ik een smoked barbecue burger met extra bacon naar binnen.
Na het eten zie ik mijn uitslag, precies 54.30 rond! Zo kan het dus ook… Een fijne opsteker na een oh zo beroerde Dam tot Damloop en weer iets meer vertrouwen in de aankomende halve marathon!