Een jaar geleden begon ik op de dag van de Dam tot Damloop met mijn eigen hardloopavontuur. Ik volgde veel hardloopsters en ik wilde ook eens wat bereiken. Ik wilde ook eens ergens voor gaan, voor trainen en uiteindelijk volbrengen! Zo ontstond mijn doel om te trainen naar de Dam tot Damloop in 2015. Inmiddels toen de startbewijzen in de verkoop gingen, was mijn doel al uitgelopen naar de Halve marathon.. Toch vond ik het jammer dat ik misgreep naar een startbewijs.
Na een paar maanden werd ik toch benaderd door Jelle (@runningbotje), zij hadden op het werk nog startbewijzen over en wilde deze niet laten verstoffen in de kast. Met als gevolg dat ik toch mee ging lopen tijdens de Dam tot Dam in het team van ENRA verzekeringen. Yes, jeetje wat was ik blij zeg!
In mijn trainingen voor de halve marathon, paste de Dam tot Damloop ook nog eens precies en zo was het hele plaatje compleet. 14 september had ik mijn startbewijs in handen en kon ik echt niet meer wachten, mijn hemel wat had ik er zin in! De reden dat ik ooit begonnen ben met hardlopen en ook nog eens de eerste wedstrijd van dit race seizoen voor mij!
Wakker worden, voorbereiden en sfeer proeven:
Om half 9 had ik de wekker gezet om me voor te bereiden en om lekker op tijd heen te gaan. Eenmaal bij de bus kom ik erachter dat ik mijn bananen vergeten ben. In alle paniek stuur ik een berichtje naar mijn moeder in de hoop dat ze, ze nog even brengt. Kansloos weet ik, want dat red ze nooit meer voordat ik al in de bus zit. Gelukkig heeft de kiosk op station er nog zat en koop ik er nog twee vlak voor ik de trein in stap. Deze zit vol met andere Dam tot Damlopers! Super leuk om te zien hoeveel mensen uit de buurt ook deze loop doen. Tijdens de reis kom ik erachter dat er bij Amsterdam Centraal (de start) geen kleedruimte is en dus ga ik eenmaal uit de trein op zoek naar een rustig hoekje om me toch om te kunnen kleden, dit blijkt nog niet zo makkelijk…
Na het omkleden loop ik wat rond en ga ik op zoek naar de kleding afgifte… Na veel rondlopen heb ik deze eindelijk gevonden. Ook tref ik hier het eerste deel van het team waar ik in loop van ENRA verzekeringen aan. Waaronder Jelle, dankzij hem kan ik alsnog meedoen aan de Dam tot Dam. Eeuwig dankbaar! Met zijn allen lopen we richting de teamfoto’s, hier treffen we nog meer mensen van het team aan en raken we steeds meer compleet. Even op de foto met zijn allen en richting de start. Jeetje, wat gaat de tijd snel… We mogen al bijna!
Kilometer 1 t/m 5
Voordat ik het weet ben ik gestart en loop ik in een lekker tempo richting de IJ tunnel. Het eerste stuk doe ik hier snel, maar het stuk dat we weer om hoog moeten, ga ik toch een beetje terug qua snelheid. Eenmaal uit de tunnel maak ik weer tempo en ondertussen geniet ik van alles om me heen. De eerste twee kilometerborden mis ik, waardoor ik als eerste bord die van 3 kilometer zie. Ik wil op mijn horloge kijken op wat voor snelheid ik zit, maar zie al gauw dat mijn horloge gefaald heeft. Fuck, dan moet ik op gevoel gaan lopen, hoe lastig is dat?
Op een lekker tempo hobbel ik richting de 4 kilometer, maar ik merk dat mijn benen niet willen. Ik vind de loop tot nu toe prachtig en de sfeer is heerlijk. Toch mis ik ergens een vibe en een flow, op dat moment laat ik mijn doel om 1:30:00 te lopen achter me. Het zit er vandaag niet in. Wanneer even na de 4 kilometer ook mijn knie weer begint te zeuren, geef ik het helemaal op. Even zie ik het allemaal niet meer zitten en dat al op 1/4 deel!
Met moeite sleep ik mezelf verder en ben ik maar wat blij dat ik het 5 kilometerbordje passeer, eindelijk weer een kilometer!
Kilometer 6 t/m 10
Tussen kilometer 5 en 6 krijg ik naast de pijn in mijn knie ook pijn in mijn borstkas. Rare steken en even ben ik bang dat als dit langer aanhoud, dat ik stoppen moet. No way denk ik bij mezelf. Mijn streeftijd niet halen is 1 ding, maar uitvallen? Echt niet! Gelukkig is bij kilometer 6 deze pijn weer weg en ook mijn knie loopt alweer een stukje soepeler. En dus besluit ik tempo te gaan maken, voordat ik weer pijn krijg. Iniedergeval een hoop tijd inhalen.
Op een gegeven moment wordt ik ingehaald door Gabrielle (@gaby_runs_the_world) en Jelle (@runningbotje) en haak ik een stuk aan, maar wanneer mijn knie weer begint te zeuren moet ik weer afhaken. Jeetje zeg wat is dit balen. Kilometer voor kilometer sleep ik mezelf voort, zonder enig idee te hebben wat voor snelheid ik heb en hoe het er voor staat. Bij kilometer 8 baal ik, jezus nu pas op de helft?
Op een gegeven moment word ik nog even gesteund door een collega langs de kant en neem ik bij elk waterpunt het bekertje dankbaar in ontvangst. Ook de nevel van bewoners langs de kant is heerlijk! Op kilometer kan ik eindelijk weer een beetje tempo maken, mijn knie voelt goed en dus ga ik er weer voor…
Kilometer 11 t/m 13
Nog 6 kilometer te gaan en dan ben ik er! Met een lekkere snelheid passeerde ik de 11 kilometer en vlak voor de 12 kilometer haak ik weer aan bij twee teammaatjes. Dit gaat een tijdje goed, maar wanneer mijn knie weer rottig doet en ik weer pijn krijg in m’n borstkas haak ik weer af. Even ben ik weer bang om de finish niet te halen. Voor mijn hoofd is dit geen optie, maar wat als mijn lichaam echt niet meer wil?
Na kilometer 12 zakt mijn tempo helemaal tot het dieptepunt, ik kom amper vooruit en moet mezelf echt slepen. In mijn hoofd hamert het door: Nog maar 4 kilometer, 4 kilometer dat is een eitje. Ik blijf het herhalen en na wat voelt als een eeuwigheid passeer ik kilometer bordje 13…
Kilometer 13 t/m de finish
Kilometer 13 t/m 15 lijken zo ontzettend lang te duren. Mijn tempo is totaal niet constant en ik weet gewoon niet meer waar ik het zoeken moet. Ik voel me ellendig, ondanks de heerlijke sfeer en de enthousiaste supporters langs de kant. Ik vervloek het hardlopen en heb inmiddels het idee dat ik al op 1:45:00 zit. Maarja opgeven wil ik niet en al helemaal niet, nu de finish zo dichtbij is!
De laatste kilometer versnel ik wat en wanneer de borden verschijnen van de laatste 500 meter zet ik nog een lekkere sprint in. Ik negeer mijn knie en heb nu 1 tunnelvisie: Zo snel mogelijk naar die finish! Even moet ik overstekende mensen ontwijken (waarom? waarom doen jullie dit als er zoveel hardlopers langs kunnen), dit lukt maar net… Met twee handen in de lucht passeer ik de finish! Eindelijk, ik ga er nog net niet kruipend overheen… Wat ben ik blij! Mijn streeftijd niet gehaald en waarschijnlijk mijn ‘herziene’ streeftijd ook niet. Dikke faal, maar toch heb ik wel genoten. Het was niet helemaal mijn race, maar de finish is gehaald!
Duizeligheid, medailles en een tv-ster!
Wanneer ik stop met hardlopen, wordt het zomaar ineens heel licht in mijn hoofd. Fuck, ik ga toch niet flauwvallen? Gelukkig stopt dit al gauw en kan ik dankbaar mijn medaille in ontvangst nemen. Ondertussen krijg ik een berichtje van mijn moeder, ze hebben me op tv zien finishen. Wat super leuk!
Na een heel eind lopen, spot ik weer een deel van het team. Wanneer ik echter zie dat hun de spullen al opgehaald hebben, realiseer ik dat ik de hele kleding uitgifte gemist had. Tsjaa, mijn eerste Dam tot Damloop, weet ik veel! Na even zoeken heb ik het gevonden en zoek ik een plekje om me om te kleden. Daarna ga ik op zoek naar de rest, maar tevergeefs… Tussentijds check ik steeds of mijn tijd al online staat, want ik ben toch wel erg benieuwd!
Ik kan niemand meer vinden, dus loop ik naar de pendelbussen, waar ik het voor elkaar krijg om in de verkeerde te stappen. Na de parkeerplaats die ze ergens in de middle of nowhere gemaakt hebben… Gelukkig ben ik niet de enige en is de chauffeur zo vriendelijk om ons op de terugweg toch op het station af te zetten. Hier wurm ik me weer in een drukke trein… Op naar huis!
Eindtijd
Ondanks dat ik dacht dat ik niet eens onder de 1:45:00 gelopen had, is mijn eindtijd 1:37:03. Totaal niet tevreden natuurlijk het is al zo lang geleden dat ik gelopen heb met een pace boven de 6’00! Maarja, ik heb de finish gehaald en met de tijd zal ik mijn eindtijd ook gaan waarderen!