18 oktober liep ik mijn eerste halve marathon in 02.06.35… Niet echt een top tijd als je bedenkt dat ik onder de twee uur wilde lopen. Toch voor een eerste halve marathon, helemaal niet zo gek. Ik besloot dat mijn volgende halve marathon toch wel écht onder de twee uur moest en had al gauw besloten dat het de halve van Leiden zou worden in mei 2016… Egmond spookte wel door mijn hoofd, maar ik wist dat ik deze nog niet onder de twee uur zou lopen en eigenlijk wilde ik kiezen voor de veilige weg…
Totdat op een gegeven moment alles vol zat en de inschrijving dicht was. Geen startnummer voor de 1/4e voor mij. Heel erg balen natuurlijk! Totdat ik een bericht ontving van Jelle, hij wist nog wel een startnummer die ik over kon nemen. Dit was er wel 1 voor de halve van Egmond. Zonder al te veel na te denken stuurde ik een bericht naar het nummer dat hij doorstuurde en was de afspraak van de overname gemaakt. Blij en enthousiast dat ik was, maar niet bij nagedacht dat mijn trainingen afgelopen tijd toch niet echt voor een halve marathon waren en het al erg snel was!
Maarja zo gezegd, zo gedaan! Afgelopen zondag ging de wekker om 9 uur. Rustig even klaar maken, ontbijten en op de fiets naar de trein. Ik had er ongelofelijk veel zin in, ondanks de berichten van windkracht 7 over het strand, had ik er een goed gevoel over. In de trein naar Heiloo zitten verschillende andere lopers… Het is niet druk dus eenmaal in Heiloo zit ik zo in een pendelbus. Voordat ik het weet ben ik in Egmond en ik verbaas me hoe dichtbij het eigenlijk is. Vanuit de pendelbus loop ik gelijk naar de warme sporthal, waar het druk is, maar ik toch een mooi plekje weet te vinden voor mijn voorbereidingen. Het fijne sfeertje is aanwezig en de muziek lijkt verder te gaan waar het gisteravond in de kroeg was gebleven. Ik lever m’n spullen in en probeer mezelf in een poncho te hijsen. Dit was met die wind nog een hele klus. Samen met tientallen andere lopers ga ik richting de start…
Start t/m kilometer 8
Fuck, denk ik wanneer ik in het startvak sta. De start duurt nog minstens 20 minuten! Gelukkig vliegt de tijd en voordat ik weet zijn we begonnen. Het eerste stuk over de boulevard loopt af, heerlijk doorlopen om vervolgens door het zand de ploeteren naar het hardere zand. Gelijk voel ik de stevige wind, ik probeer aan de klampen bij een groep om uit de wind te blijven, maar de meeste groepen lopen in het wat mullere zand… Zwaar! Dus besluit ik tegen de wind in een soort van sprint te trekken naar het eerste groepje dat op het hardere zand loopt. Ik heb het zwaar en stiekem hoop ik dat er al heel wat kilometers op zitten. Helaas pindakaas, het bord dat ik aan zie komen geeft aan: 2 kilometer. Nog heel wat te gaan dus!
Het gaat af en aan, dan loop ik zelf kopwerk te doen tegen de wind in en dan vind ik weer een groep grote mannen om me achter te verschuilen… Dit is voor m’n tempo niet zo lekker, maar anders verspil ik veel energie die ik straks in de duinen goed gebruiken kan! Dus ga ik door en door en door… Constant als ik wel eens verwacht dat we het strand af mogen, zie ik weer de lange slinger lopers voor me. Weer niet. Ik begin me af te vragen waar ik aan begonnen ben, dit is zwaar! In gedachten verzonken loop ik verder, vechtend tegen de mentale strijd. Ik heb geen idee hoe ver we gelopen hebben en hoeveel tijd ik al bezig ben. Dan eindelijk, zie ik mensen het strand aflopen… Eindelijk weg uit die verraderlijke wind. De duinen in, windje mee… Gelijk besluit ik tempo te maken. Al helemaal wanneer ik zie dat ik 51 (!) minuten over de eerste 8 kilometer heb gedaan…
Kilometer 9 t/m 13
In de duinen kan ik gelukkig lekker tempo maken… Er is ondanks het smalle pad heel wat ruimte om in te halen dus blijf ik ook nergens achter steken. De stukken naar beneden gaan het lekkerst, maar ook de klimmen gaan heerlijk. Wauw, hoe fijn kan het zijn om weer even zonder tegen wind te kunnen lopen!
Ik passeer kilometer 10, 11 en heb nog steeds lekker tempo… Ook kilometer 12 is er voor dat ik het weet. Echter dan komt de mentale strijd weer op zetten. Ik ben namelijk een control freak en wil overal de controle over hebben en álles maar dan ook alles weten. Je begrijpt dan wel dat het lastig is als je ziet dat je horloge er mee gestopt is! Geen enkel besef van tijd… Niks, noppes, nada. Ik vervloek m’n horloge, maar blijf stevig doorlopen. Het lijkt wel alsof de woede zich uit in m’n tempo. Wanneer ik een waterpost aan zie komen, besluit ik wat sportdrank te nemen. Niet wetende dat dit warm zou zijn. Bleegh niet helemaal mijn ding! Inmiddels zit ook kilometer 13 er op! Nog 8 te gaan…
Kilometer 14 t/m 18:
Ik probeer mezelf wijs te maken dat het helemaal niet zover meer is… Maar met elke stap die ik zet, realiseer ik me: nog 8 kilometer, nog 8 kilometer, nog 8 kilometer. Ik kan het maar niet loslaten… Een vervelende mentale strijd waar ik in m’n vorige halve marathon geen moment last van heb gehad. Bij elk kilometerbordje bedenk ik weer hoeveel kilometer het nog duurt en hoeveel minuten dat ongeveer moeten zijn… Waar ben ik aan begonnen vraag ik mezelf af… Zo zwaar! Zal ik gewoon stoppen? Gelukkig gaan de kilometers nog best rap en komt het einde steeds meer inzicht. Bij kilometer 16 weet ik, nog 5 kilometer te gaan. Een stukje dat echt nog wel moet gaan lukken… M’n benen voelen nog goed, zal dat dan toch zo blijven? Vorige keer begonnen ze bij kilometer 18 te zeuren namelijk….
Kilometer 19 t/m finish:
Eenmaal voorbij kilometer 18, gebeurt dat waar ik al bang voor was. Geen man met een hamer, maar met elastieken die hij telkens terugtrekt als ik een stap wil zetten… M’n benen voelen zwaar en ondanks dat ik nog maar een paar kilometer moet, ben ik er nu toch echt wel heel erg klaar mee! Vooral wanneer na kilometer 19 de zwaarste klim van het hele parcours opduikt. Ik besluit dit stuk rustig aan te pakken… Eerlijk? Ik kan ook eigenlijk niet anders. M’n benen voelen aan als borden pap, die elke keer als ik een stap zet naar achter worden getrokken en vast komen te zitten in de grond.
Het laatste stuk staat er gelukkig veel publiek en als dan eindelijk kilometer 20 in zicht is, weet ik… Dit gaat hoe dan ook lukken! Kilometer 21 en de laatste honderd meter zijn door het valse plat nog wel zwaar, maar het publiek sleept mij en de andere lopers er doorheen. Wanneer het bordje nog 500 meter verschijnt, pers ik er zelfs nog een eindsprint uit waarvan ik echt niet gedacht had, dat die er nog in zat. De 500 meter leken 3 kilometer, maar daar was dan de finish. Nog nooit ben ik zo blij geweest met een finish! Serieus, wat was ik blij dat ik er was… Aan de hand van de klokken, concludeerde ik dat ik ongeveer in 02.10.00 gelopen zou moeten hebben en dat vond ik prima voor vandaag.
Eerst maar eens wat drinken en die welverdiende medaille! M’n blikje Isostar gooi ik in een teug achterover… Eigenlijk wilde ik nog wat bekenden zien finishen, maar ik begin af te koelen dus besluit ik terug te gaan naar de sporthal. Al lopend komen er twee mannen naast me gelopen die vragen hoe het gegaan is… “Mwah” zeg ik “naar omstandigheden goed!” De mannen knikken en vertellen “Ja dat dachten we al, je hebt ons op het strand zo’n drie kilometer uit de wind gehouden!” Ik moet lachen en antwoord dat ik dacht dat de grote mannen de dames uit de wind zouden houden vandaag. Echter hadden zij het andersom in gedachten “Lekker dan zeg ik”. We hebben het nog even over het weer en over de afgelopen Zandvoort Circuit Run, even later loop ik lachend weg. Leuk altijd die gesprekken na een race! Inmiddels ben ik koud en probeer ik me op te warmen in de sporthal, wanneer dit enigszins gelukt is ga ik op naar de pendelbus en naar huis. In de trein check ik mijn uiteindelijke tijd: 02.07.20! Jeetje, dat valt me alles mee… Niet echt naartoe getraind, verkouden en zware omstandigheden en dan alsnog maar 50 seconden langzamer dan mijn vorige halve marathon! Zie je wel dat er veel meer in zit? Nu heb ik echt al zin in m’n volgende halve marathon die ook echt daadwerkelijk onder de twee uur wil gaan lopen! Ik hou jullie op de hoogte.