Een dag naar de Craft Beer Run in Amsterdam en de dag dat het nog altijd 30 graden is, is het ook weer tijd voor een 10 kilometer race. Ik kan je zeggen, dit heb ik wel eens beter gepland. Weer hardlopen in die hitte en de kuitjes zijn aardig stijf van gisteren. Als ik een keuze had, dan had ik thuis gebleven. Maar goed, ik wil geen DNS. Dus eigenlijk heb ik geen keuze… Hoe dat me verging? Vandaag schrijf ik een kort verslag.
Voorbereiding
Als herstel van de biertjes en de hitte gisteren, ben ik de hele ochtend vooral bezig met hydrateren, hydrateren en nog eens hydrateren. Vandaag wilde ik eigenlijk eens kijken, wat er in zit op de 10 kilometer tegenwoordig. Maar verstandig als ik ben, laat ik dat doel varen. Gewoon lekker rustig lopen en genieten. Niets forceren en al helemaal niet onverantwoordelijk lopen.
Na het ophalen van het startnummer, probeer ik zoveel mogelijk in de koelte te blijven. Maar vlak voor de start is er helaas geen ontkomen meer aan en moet ik de zon in. Ik baal wel, vlak voor de start kwam ik er via via achter, dat de route meerdere rondes kende. Naar mijn idee, twee keer vijf kilometer.
Kilometer 1 t/m 3
Eenmaal rennend, kom ik mezelf al gauw tegen. Ik ga te snel van start en moet gas terug nemen. Wat alleen maar goed is, want het is echt heel erg warm. Gelukkig gaat het met de beentjes prima en is er hier en daar genoeg schaduw op de route. Maakt het niet gelijk 15 graden, maar voelt toch vertrouwder en fijner als de volle zon.
Eigenlijk loop ik simpelweg, best lekker!
Kilometer 4 t/m 6
Al gauw kom ik erachter, dat we de route niet in twee rondes afleggen, maar in drie! Inmiddels worden we al door alle snelle lopers ingehaald, waaronder bijvoorbeeld Michel Butter. Erg verradelijk hoor. Uiteraard haal ik dat tempo nooit, maar toch onbewust, versnel je toch. Mentaal, krijg ik het in deze kilometers toch wel erg zwaar. Ik weet immers van elk kilometer bordje waar deze staat en de hitte speelt daar ook niet erg in mee.
Kilomter 7 t/m 10
Ook deze kilometer is het overleven van bordje naar bordje. Mijn benen willen gerust nog wel, maar de rest van mijn lichaam vraagt zich echt af waar het mee bezig is? Overleven van kilometerbordje, naar kilometerbordje en van schaduw naar schaduw. Gelukkig, is het laatste rondje toch gauw voorbij en mag ik dan eindelijk ook gaan finishen. Super leuk met de ouders, het zusje en het vriendje langs de kant!
Het was bikkelen, maar door de aanmoediging van bovenstaanden, heb ik uiteindelijk toch genoten en ben ik blij dat ik het gelopen heb en gefinished ben. De tweede medaille dit weekend. Trots!