Wel gaan, niet gaan, wel gaan, niet gaan… Tot op de ochtend van de Dam tot Damloop, waar zelfs de eerste startgolven al vertrokken waren, was ik nog aan het twijfelen. Niet wetend hoe mijn been zou reageren na een ongelukje bij de prutrace. M’n enkel en kuit waren beiden nog blauw, gevoelig en gezwollen, wat nou als ik er wel ongelofelijk veel last van zou krijgen en wat zou forceren? En daarnaast, was ik ziekig. Strontberoerd en ik hoestte de longen uit mijn lijf.
Maar toch kon ik het niet over mijn hart verkrijgen dit grote hardloopfeest te missen, dus besluit ik toch te gaan en dan maar rustig aan te lopen! Liever spijt van dat ik wel gegaan ben, dan achteraf spijt dat ik niet gegaan ben. En geloof me, ik heb geen moment spijt gehad.
Rond een uur of half 1 vertrek ik naar het treinstation om daar de trein naar Amsterdam CS te pakken. Zoals gewoonlijk is de trein en Amsterdam CS vandaag begeven door hardlopers, hardlopers en nog eens hardlopers. Ik heb lekker alle tijd, dus doe rustig m’n voorbereidingen en lever m’n spullen in. Ik verbaas me er elk jaar weer over, hoe goed dat geregeld is! Daarna vertrek ik richting het startvak waar ik Niki tegenkom samen met nog wat loopsters, even tijd voor een praatje en dan is het al zover. Het is half drie, dus ons startschot klinkt!
Kilometer 1 t/m 4:
Gelijk in de eerste kilometer is het al tijd voor de IItunnel, ik ben redelijk rap van start gegaan en ga ook als een speer naar beneden in de Ijtunnel. Niet slim, ik weet het. Blame it on the trommels aan het begin, die meterslang door blijven dreunen. Wat blijft dit elke keer toch vet! Na de tunnel zitten de eerste twee kilometers er al weer op en eigenlijk gaat het best lekker denk ik bij mezelf.
Oei, dat had ik af moeten kloppen. Op ongeveer drie kilometer komt er een hoestbui opzetten. Ik loop hoestend en proestend verder, schroef mijn tempo naar beneden en weet net te voorkomen dat ik ga hyperventileren. Maar goed, door deze afleiding passeer ik al gauw kilometerbordje 4.
Kilometer 5 t/m 8:
Inmiddels zijn we op de Buiksloterdijk. Dit stuk van de Dam tot Dam is hartstikke gezellig, met alle kleine straatjes die volgen en alle supporters die hier speciaal naar toe zijn gekomen en alle mensen die lekker staan te genieten in hun versierde voortuin. Ze voorzien ons van water en een verkoelende douche, heerlijk! Die douche is zeker welkom, want het is toch nog aardig warm! Deze kilometers vliegen door alle gezelligheid voorbij en voor dat ik het weet zitten we al op de helft!
Kilometer 9 t/m 12:
Oke, nog 8 te gaan dus. Kilometer 8 t/m 10 loop je door een klein buurtje (soort park), gelukkig staan hier altijd nog genoeg supporters die je nog wat moed in schreeuwen. Het oogt altijd erg gezellig, een soort buurtfeest! Ik zwoeg rustig verder, m’n tempo ben ik niet mee bezig. Het ligt inmiddels zo laag, m’n benen willen wel, maar mijn oververmoeide lichaam en m’n ademhaling vinden dat ik het maar uit moet zoeken.
Eenmaal kilometer 10 bereikt, vind ik altijd dat het saaiste stuk van de Dam tot Dam bereikt is. Gelukkig staan er hier altijd nog genoeg toeschouwers. Ineens hoor ik heel enthousiast KOM OP LINDA. Wanneer ik op kijk om te bedanken, zie ik een bekend gezicht. Annemarie, een oud klasgenoot staat langs de kant. Superfijn om een bekend gezicht langs de kant te zien.
Tergend langzaam komt eindelijk het 11 kilometerbordje inzicht, lichamelijk gaat het eigenlijk prima. Ja, ik heb absoluut geen snel tempo en mijn lichaam is op. Maar ik had het veel en veel erger verwacht gezien ik me zo beroerd voelde. Mentaal is het hier wel even zwaar, maar doordat het lichamelijk naar omstandigheden prima gaat, kom ik er prima doorheen.
Kilometer 13 t/m 16.1:
Het wordt steeds een stukje saaier, tot en met kilometer 14 loop je op een soort industrieterrein, ik haat dit stuk! Elk jaar weer. Het lijkt zo lang te duren voor je eindelijk weer in de bewoonde wereld loopt! Maar goed, als je dan eenmaal Zaandam in loopt, op weg naar de 15 kilometer is die teleurstelling weer dubbel en dwars weg! Overal is muziek, staan mensen aan te moedigen en werkelijk elke meter is gezellig. Hoe dichter je bij de finish komt, hoe meer mensen er staan.
De laatste kilometer is altijd nog even aanpoten door de klimmetjes die er in zitten, maar door al het publiek langs de kant heb ik dat vaak niet eens door. De laatste 500 meter probeer ik nog een klein beetje aan te zetten en bijna huilend ga ik over de finish. Ik ben werkelijk waar nog nooit zo blij geweest dat ik een finish heb gehaald, dat ik er bijna een beetje emotioneel van wordt. Oh oh, wat een mietje ben ik toch!
Dankbaar neem ik mijn medaille in ontvangst. Ik wilde eigenlijk nog even rondstruinen op het Dam tot Dampark, maar wanneer eenmaal de hoestbuien op komen zetten, houden ze ook niet meer op. Ik besluit lekker richting huis te gaan, trots en voldaan. Dat ik toch ben gefinished, niet blij met mijn tijd. Maar he, je kan niet altijd zes gooien!