29 maart 2015, de eerste stormachtige dag van 2015. Ik word nog voor de wekker wakker, zelfs met het uurtje minder. We hebben een heerlijke lange nacht gemaakt. Rustig aan bereid ik me voor en pak ik spullen die Bas en ik allemaal meenemen. Om half 11 stappen we in de auto om eerst nog even bananen en aa drink te halen bij de supermarkt. Ik whatsapp nog even met me moeder die ons succes wenst en vertel haar dat ik hoop dat de weergoden ons een beetje sparen vandaag.
Om 12 uur rijden we zandvoort in en parkeren we ergens in een wijkje. Balen achteraf, want het was nog een heel eind lopen naar het circuit. Maarja, vol goede moed begeven we ons naar het circuit waar het verrassend rustig is. Of nouja, verrassend… Met dit weer? Nee totaal niet. In de tent waar werkelijk iedereen staat, wurmen we ons naar achteren voor veiligheidsspelden. Die waren we vergeten. Even rustig zaten we nog en verkenden we het terrein in onze mooie poncho’s. We brachten onze spullen bij de bagage afgifte en toen was het toch echt tijd om ons naar het startvak te begeven.
Startvak wit, de laatste van allemaal. Het weer valt op de wind na, nog best mee. Gelukkig regent het niet zo hard, of heb ik het gewoon al niet meer door? Bas en ik zien hier een daar bekenden en hebben het samen nog even over onze eindtijd. Een goede tijd had ik eigenlijk al uit m’n hoofd gezet, maar toch bleef het kriebelen om toch een doel voor mezelf te zetten. We hebben het over 01:15:00, het is haalbaar ondanks het weer. Of nouja, het was dik haalbaar… Ooit. Nu trainde ik al een tijd minder en dat was te merken. Als ik hem maar uitloop dacht ik. Maar dan toch wel in 01;15:00 dacht ik er achteraan. Met die gedachte begon ik.
Langzaamaan begint er na het startschot beweging te komen in de mensenmassa… Echt tijd om een fijn begin te maken is er niet, iedereen gaat kriskras door elkaar en haalt links, rechts overal in. Ik probeer samen met Bas een goed tempo te vinden en een fijne positie waar niet iedereen om je heen draait. Voor dat ik het weet zijn we al bij kilometer drie en ook de laatste kilometer op het circuit is gauw voorbij. Ik kijk even op m’n klokje en ben tevreden met de tijd die daarop staat. Tegelijkertijd denk ik kut, nu komt het ergste 4 kilometer over het strand tegen de wind in en inmiddels regende het ookal weer.
Gelukkig is dankzij de regen het zand wel wat minder mul en eerlijk gezegd loop ik de eerste kilometers over het strand best lekker! Veel mensen wandelen, en vallen er mensen uit. Het tempo zit er bij ons best in en pas bij de laatste tientallen meters op het strand zak ik af in tempo en slaat de vermoeidheid in. Fuck denk ik, nog even doorzetten. Ga ik dat trekken met die wind zo op mijn borst? Vol goede moed ga ik door en voel ik me toch wel even heel stoer. Bas is er inmiddels klaar mee en zegt constant; dit doe ik nooit meer met zulk weer. Ik grinnik, ik toch altijd met mijn goede ideeën.
Dan is het alweer zover. We moeten het strand af, omhoog door het mulle zand. Ik voel dat het me sloopt en raak boos en geïrriteerd, een klein stukje wandel ik zelfs. Scheldend, vloekend en tierend, ik zie mensen opkijken maar het interesseert me niets. Pech, het wil gewoon even niet. Gelukkig beurt de gedachte dat er al 8 kilometer op zit, me op. Over 4 kilometer zijn we er alweer. Ik kijk even op m’n klokje en zie dat hij uit is, balen maar voor m’n gevoel gaat het lekker. Ik geniet uitermate ondanks het weer en bedenk bij mezelf; laat die tijd toch zitten… Geniet die laatste 4 kilometer ook volluit en kijk achteraf maar wat je tijd is!
Ik herstel gelukkig snel en ben al gauw weer lekker op adem. Tijd om er nog uit te halen wat er in zit. De laatste 4 kilometer ga ik lekker knallen en genieten! En dat genieten deed ik, nog meer dan de eerste 8 kilometer. Door het verlaten centrum van Zandvoort waar hier een daar een paar toeschouwers stonden. Bas en ik versnelden wat, haalden hier en daar wat in terwijl het eind steeds meer inzicht kwam. Wat een verademing was dit, lekker lopen op een fijn tempo zonder wind en regen in je gezicht. Voordat ik het wist waren we al op kilometer 11 en besloot ik een eindsprint in te zetten. Ik had genoeg energie over dus dat leek me een goed idee. Eenmaal het circuit weer op, wist ik dat we er bijna waren. Wat lekker zeg! Die 12 kilometers waren voorbij gevlogen (letterlijk) en ik had heerlijk gelopen ondanks het weer! We deden nog even ons best voor de finishfoto (to be continued) en haalden onze medaille en aa’tjes op, niet wetend dat het nu echt bar zo worden. Het begon nog harder te regenen. Snel haalden we onze tassen op en liepen we het end naar de auto weer terug. Nu waren we echt doorweekt! Gelukkig hadden we nog deels droge kleren mee, maar ook die hadden de regen niet helemaal overleeft onderweg en in de bagagetent!
Doordat ik geen telefoon had en m’n horloge ons in de steek gelaten had, konden we onze tijd pas checken in de auto. We zijn gefinished in 01:16:13, eerst baalde ik toch wel dat we een minuut langzamer waren dan gehoopt. Toch heb ik er nu enigszins vrede mee. De laatste keer dat ik 12 kilometer liep was namelijk in december en ik train momenteel ook veel minder, dus was ik toch een beetje trots! En jij? Liep jij ook mee tijdens de Zandvoort Circuit Run of trotseerde je tijdens een andere run het stormachtige weer? Hoe ging het?