Afgelopen zondag was het een vroegertje, maar gelukkig lag ik er zaterdag op tijd in. 8.10u gaat mijn wekker en een uurtje later zit ik in de auto op weg naar Breda. Waar een heel leuk, maar vooral bijzonder evenement op me wacht. Namelijk de Wings for Life Run, een run die wereldwijd op 24 locaties op dezelfde tijd start. Daarbij lopen er op nog zo’n 90 locaties een aantal deelnemers mee via de zogenoemde apprun. Lopers en rollers starten door elkaar, niet richting een vaste finish, nee achtervolgd door de catcher car die de finish vormt.
Toen ik me inschreef, werd mijn doel op 20KM te lopen voor de catcher car me in zou halen. Een realistisch doel, dat helaas iets minder realistisch werd na mijn blessure op de marathon in Rotterdam> Na veel rust en wat positieve testloopjes daarna, stelde ik mijn doel bij naar 17KM. Dat moest – wanneer mijn kuit niet op zou spelen – te doen zijn.
Eenmaal in Breda sta ik heerlijk dichtbij alles geparkeerd. Hier heb ik wel honderd rondjes voor moeten rijden, gezien ik natuurlijk alle omleidingen miste. Maar ik was er! Ik haal mijn startnummer op, kleed me om en wissel m’n schoenen. Nog even gauw naar het toilet en hop het startvak in! Wat me gelijk opvalt is dat dit evenement “het goede doel ademt”. Heel veel lopers hebben supporters in een rolstoel mee en ook onder de deelnemers zijn heel veel rollers. In het startvak spreek ik Rimco nog even en spot ik nog wat andere instagrammers. Na een gezamenlijke warming up en 100 keer zwaaien naar de rest van de wereld mogen we van start gaan. Met zo’n 4600 lopers in Breda en zo’n 150.000 wereldwijd! Allemaal voor maar 1 doel: Het goede doel!
Ik start snel, eigenlijk te snel. Maar dit is meer mijn ding dan een snelle finish. Plus, vandaag weet ik niet hoever ik lopen ga en of mijn kuitblessure op zal spelen. Dus hoe sneller ik start, hoe meer kilometers ik alvast kan lopen voordat ik eventueel echt pijn krijg! Na heel wat zigzaggen, heb ik eindelijk een lekker plekje gevonden en kan ik lekker doorlopen. Ik probeer verder niet al te veel met m’n tempo bezig te zijn. Die 17KM moeten conditioneel namelijk prima te doen zijn.
Kilometer 1,2 en 3 dienen zich al snel aan. Eigenlijk loop ik te snel, maar eerlijk gezegd voelt het goed en gaat het lekker. Ik vraag veel van m’n lichaam, maar ergens is dit wel weer eens fijn. Het is lang geleden dat ik echt op een dergelijk tempo heb gelopen. Gezien mijn trainingen naar de marathon toe, aanzienlijk langzamer waren. Ik blijf lekker doordenderen en op kilometer 5, weet ik bijna zeker dat ik zo rond de 5’10” aan het lopen ben. Te snel, maar ik beloof mezelf dat ik bij 10 kilometer het tempo in mag laten zakken.
Inmiddels lijken de kilometers wel wat minder snel voorbij te gaan. Op kilometer 8 moet ik daadwerkelijk ietwat tempo inleveren. Gelukkig lopen we inmiddels beschutter en heb ik minder last van benauwdheid. Even na 9 kilometer neem ik een gelletje en doe ik bij de waterpost even rustig aan. Op naar de 10 kilometer, vanaf daar heb ik er nog maar zeven te gaan! Eenmaal op 10 kilometer lukt het me maar niet om m’n tempo te laten zakken. De benen voelen goed en ook conditioneel gaat het heel erg lekker! En het aftellen naar de 17KM kan ook eindelijk beginnen!
Hier en daar word je zomaar eens ingehaald door een roller of een hardloper die een roller voortduwt, wat je nog eens doet herinneren waarom je hier loopt! Tuurlijk heb je uiteindelijk je eigen doel, maar uiteindelijk doen we het allemaal voor het onderzoek naar de genezing van een dwarslaesie.
Op 12 kilometer kom ik erachter dat ik waarschijnlijk officieus een PR gelopen heb. Ik heb geen horloge of app aan, maar gezien de tijd kan het bij niet anders! Dit betekend ook dat ik redelijk voor lig op het 17KM schema. Nog zo’n 25 minuten en dan zal de catcher car op 15KM lopen en ik waarschijnlijk net even voor de 17… Dan komt hij echt dichtbij!
Ondanks dat hij dus nog redelijk ver weg is, voel ik me nu al opgejaagd. Zeker wanneer we rond de 13/14KM door motoren gepasseerd worden die ons vragen zo veel mogelijk rechts gehouden. Hij komt er toch niet nu al aan? Heb ik iets fout berekend? Maar nee, gelukkig vals alarm. Inmiddels begint mijn inspanning wel zijn tol te eisen en merk ik dat ik toch wat aan het inleveren ben op het tempo. Maar dat maakt niet uit. Ik kijk wel echt uit naar de finish, maar ik weet inmiddels echt niet meer wanneer die zal zijn. Dat ik 17KM halen ga, dat is zeker… Maar wat gebeurt er daarna?
Het lopen veranderd inmiddels in een soort van intervallen… Dan loop ik heel erg rustig en dan weer erg snel. Mentaal is het namelijk een constante battle tussen “ach, je haalt het makkelijk en bent er bijna” en “sneller! wie weet kom je nog veel verder!”. Eigenlijk loopt het best fijn, maar helaas begin ik wel wat ongemakken te voelen in m’n kuit. Ik zie m’n ziel al dwalen, net de 17KM niet halen. Gelukkig blijft het daarbij en kan ik gewoon comfortabel verder lopen. Nog 1KM en dan heb ik in ieder geval mijn doel behaald! Bij de 17KM is ook een bussen plek voor de terugreis naar de start. Even overweeg ik om lekker hier te wachten tot de catcher car passeert. Veel mensen stoppen, zodra hun persoonlijke doel behaalt is om te wachten op de catcher car. Maar deze gedachte wordt gauw overschaduwd door de gedachte: “En nu ga ik door ook! Ik zal die 18KM halen!”
Opgejaagd inmiddels door fietsers en motoren van de organisatie loop ik verder. Een teken dat de catcher car nu toch echt dichtbij gaat komen. Ik heb het tempo inmiddels niet zo hoog meer liggen, ik heb besloten na de 17KM om lekker rustig uit te dribbelen. Ik heb ruim de tijd namelijk om de 18KM nog te halen, maar het bordje komt maar niet en komt maar niet. Ik loop en loop en begin te hopen dat ik het bordje gewoon gemist heb, het zal toch niet dat ik de 18KM niet halen ga? De catcher car komt inmiddels steeds dichterbij en eerlijk gezegd kan ik niet wachten tot hij er eindelijk is. Bij de drinkpost pak ik gauw wat drinken voor na de finish. Vlak daarna volgt het 19KM bordje en zo’n 200 meter daarna wordt ik ingehaald door de catcher car. Holy shit! Ik heb gewoon bijna m’n oorspronkelijk doel gehaald, ondanks de weken rust!
Ik kan m’n geluk niet op! Onderweg naar de busstop bel ik het thuisfront op om m’n blijdschap te delen. Ook met de medelopers bij de bus maak ik een praatje. Super leuk om iedereen zijn ervaring te horen. Inmiddels wordt m’n kuit wel wat stijf, het zit dus nog niet helemaal goed. Dit is helemaal te voelen wanneer ik na de busrit uit stap. Linker en rechter kuit zijn een wereld van verschil! op het start terrein haal ik m’n medaille op en snel kleed ik me wat warmer aan. Eenmaal terug spreek ik Rimco nog en leer ik Barbara en Nynke kennen. We komen Runningwithmo nog tegen, die ik niet persoonlijk ken, maar nu wel even gesproken heb. Superleuk om iedereen zijn ervaring te horen en om mensen te spreken die ik via Instagram volg of zeker ga volgen! Rond kwart voor vijf vind ik het welletjes geweest en ga ik richting huis.
Wat een dag en wat een evenement! Wat heb ik een respect voor werkelijk elke deelnemer! Hardlopend, lopend, lopend en roller voortduwend, rollend of lopend met een lage dwarslaesie… In Breda, Sydney, Dubai of 1 van de andere locaties… 5, 10, 30 of misschien wel 60 kilometer… Allemaal topprestaties zijn er zondag geleverd voor het goede doel. Volgend jaar kom ik zeker weer terug!