Toen ik gister wakker werd… Was het gelijk weer het eerste wat door me heenschoot. Ik ben gewoon niet gefinished op de marathon gister! Wat had ik graag anders wakker willen worden, met vreselijke spierpijn, 42,195km in de benen en die prachtige medaille op mijn nachtkastje. Ik word er opnieuw boos om, gewoon om het feit dat ik juist gister geblesseerd ben geraakt en uit moest stappen tijdens mijn eerste marathon. Terwijl ik daarvoor echt prachtig liep en op een goed schema ook! Constant vraag ik me af, hoe het zou geweest zijn om te finishen en wat voor tijd ik gelopen zou hebben… Had ik die laatste 18 kilometer echt niet kunnen redden? Had ik echt wel uit moeten stappen, had ik niet gewoon even bij de ehbo langs moeten gaan? Ik weet zelf ook dondersgoed dat ik een verstandige keuze heb gemaakt. Als het meezit heb ik een snel herstel in plaats van een herstel dat maandenlang gaat duren. Maar toch spelen die gedachten nu twee dagen erna, constant nog door mijn hoofd.
Zondag en gisteren heb ik Instagram expres ontweken. De foto’s van de mensen die wel gefinished zijn, vond ik even te confronterend en nog steeds word ik er doodongelukkig van. Vandaag ga ik me toch echt wel voornemen om iedereen te feliciteren met hun prestatie. Er is namelijk niets zo stom als een slechte verliezer en die felicitaties zijn meer dan verdiend!
Hoe nu verder?
Momenteel word ik bij elke stap nog pijnlijk herinnerd aan zondag. Ik heb gelukkig een manier van lopen gevonden, waarbij ik amper wat voel. Maar ook ik weet dat ik niet zo kan blijven lopen, zonder de rest van mijn lichaam te verpesten. Zo heb ik net geprobeerd om weer een paar normale stappen te zetten… Het ging, maar moeizaam en pijnlijk… Komende tijd zal ik dus veel rust moeten houden voor m’n kuit. Hoe ik dat met werk en autorijden enzo ga doen? Geen idee, maar life goes on.
Hopelijk, kan ik volgende week weer een beetje normaal lopen en rustig aan beginnen met trainen op de crosstrainer. Rustig opbouwen, om vervolgens wanneer m’n kuit het toelaat, het hardlopen weer rustig op te gaan bouwen. Maar voor dat zover is, houd ik mezelf thuis en in de sportschool bezig met het trainen van het bovenlichaam, om in ieder geval iets te blijven doen. Wanneer ik het lopen weer kan opbouwen, wil ik ook meer krachttraining doen om m’n spieren wat meer te versterken en meer trainen op vals plat en omhoog lopen, want daar is het volgens mij ergens misgegaan afgelopen zondag.
Ga je nog een poging doen voor een marathon?
Hell yes! Die magie, die ik 24 kilometer heb mogen beleven zondag… Wil ik zeker nog een keer 42.195 kilometer meemaken. Conditioneel weet ik dat ik het na een goede training kan, zondag ging het conditioneel namelijk helemaal prima! Ik durf misschien zelfs al te dromen van een tweede poging dit najaar, maar voor het zover is, wil ik eerst kijken hoe mijn herstel verloopt. Want als ik een tweede poging ga doen, dan wil ik ook die keer weer getraind en zelfverzekerd aan de start staan. Daarbij wil ik ook zeker weten dat de blessure weg is en blijft!
To be continued.