12 oktober 2015… Ik sta aan de start van m’n eerste halve marathon… Maar deze halve marathon in Amsterdam was smal, druk en krap, daarbij was het hele sfeertje alweer een beetje weg doordat de marathon en de 8 kilometer al veel eerder waren gestart. Een reden voor mij om dit jaar niet van start te gaan in Amsterdam… Maar naar mate de dag dichterbij komt, begint het toch wel te kriebelen en besluit ik dit jaar een startbewijs voor de 8 kilometer over te nemen. Een mooie afstand na de halve marathon die ik een week eerder gepland heb.
Zo gezegd, zo gedaan en zo sta ik afgelopen zondag om half zeven naast m’n bed om richting Amsterdam te gaan. Hier heb ik alle tijd om m’n startnummer op te halen en de tijd die ik over hou, besluit ik even in het sportcafé door de brengen. Wanneer ik aan het tafeltje naast mij kijk, zie ik een oom van mijn moeder. Althans, daar lijkt het op. Zeker weten doe ik het niet. Maar wat toevallig zeg, het is hem zie ik op zijn startnummer. Ik besluit een praatje te gaan maken en ineens gaat de tijd rap, tijd om mijn spullen in te gaan leveren en naar de start te gaan.
In het startvak kruip ik een beetje naar voren zodat ik na het startsein mooi snel mijn plekje kan vinden. En zoals gewoonlijk, ik trap er elke keer in… Ga ik weer veel te snel van start. Waarom blijf ik mezelf dit aan doen? Het resultaat is namelijk dat ik na kilometer 1 stiekem al een beetje erg kapot ben. Tenminste, ik denk dat het een kilometer is. De borden mis ik al gauw langs de kant. Misschien toch beter opletten?
Voor ik het weet lopen we het Vondelpark in, waar ons al een waterpost wacht. Ik schat dat deze ongeveer op kilometer twee zou moeten wezen. Erg snel en veel dorst heb ik eigenlijk niet dus besluit ik door te lopen. Een rondje Vondelpark is over het algemeen niet lang, maar ik moet zeggen dat het Vondelpark echt gigantisch lijkt vandaag.
Inmiddels staat het hyperventileren met nader dan het lachen. Ik heb al een paar dagen last van mijn ribben door een verkeerde beweging en ook dit zorgt voor de nodige ongemakken. Ik heb het gevoel dat ik ontzetten traag loop en blijf mezelf pushen om dit tempo aan te houden zodat mijn tijd niet al te dramatisch zal zijn. Ondertussen ben ik de IAMSTERDAM letters tegengekomen en nader ik het Rijksmuseum en eerlijk waar: Het is ontzettend gaaf om daar onder door te lopen! Vlak na het Rijksmuseum staan alweer fotografen… Ik realiseer me net te laat dat ik echt mega chagrijnig de camera’s passeer en dit weer voor hilarische foto’s moet gaan zorgen.
De route van de 8 kilometer vind ik leuk valt me op, leuker dan de halve marathon die echt een paar hele saaie punten heeft. Ik loop langs mijn oude stage en voor ik het weet is daar gelukkig kilometerpunt 5. Ik weet niet of ik de 8 uberhaupt ga halen als ik zo doorloop, maar het voelt nog altijd alsof ik voor mijn doen te traag ga, dus ik blijf door pushen. No way dat ik geen tijd rond de 42/43 minuten ga lopen.
De laatste drie kilometer gaan eigenlijk compleet aan me voorbij. Ik geniet van het publiek dat er staat en de prachtige stad Amsterdam, ondertussen ben ik alleen maar bezig met de afstand… “waar blijft kilometer zes nou?” , “nou kilometer 7 zal zo wel komen, kilometer zes heb ik vast gemist”… “Jeetje wat duren die kilometers lang”. Zo maar een greep van de gedachtes die door m’n hoofd cirkelden tijdens de laatste drie kilometer. Ik zie het Olympisch stadion al en weet dus dat het niet lang meer duurt voor dat ik de finish zal halen. Ik gok op ongeveer nog een kilometer, maar niets is minder waar. De laatste drie kilometers leken lang, maar ik hoef nog maar 500 meter! Wat betekend dat we bijna het stadion in mogen, wat echt ontzettend gaaf is. Eenmaal in het stadion besluit ik nog een eindsprint in te zetten en daar ook niet mee te stoppen tot de finish is bereikt. Een voornemen wat alleen maar groter wordt, wanneer ik zie dat de klok nog 39 minuten en wat seconden aangeeft. JA, dit meen je niet? Vandaar dat ik zo kapot ging 8 kilometer lang, ik heb gewoon boven verwachting snel gelopen. Wie had dat verwacht?
Het enige dat ik hoef te doen voor een tijd onder de 40 minuten is nu door lopen, sprinten alsof mijn leven er van afhangt… Zo gezegd zo gedaan. Op 40.01 kruis ik de finish, maar ik weet dat er nog een paar seconden af gaan voor de netto tijd. Snel whatsapp ik wat mensen of ze me toevallig op de app gevolgd hebben voor mijn tijd, maar helaas heeft de app het niet gedaan en kan ik alleen maar wachten op de officiele uitslag om te kijken hoeveel seconden er nog af gaan. 16 seconden blijkt achteraf, ik heb gewoon 39.45 gelopen! Ruim 3 a 4 minuten sneller dan van te voren gepland. Wat was ik blij zeg, wat zeg ik… Dat ben ik nog steeds!