Stoomtramloop 2016

Om 8 uur gaat de wekker. Shit denk ik bij mezelf, vandaag moet ik er toch echt aan gaan geloven. Na twee weken niet trainen, staat de kwart marathon van de Stoomtramloop op het programma. Ik had er toen ik me opgaf heel veel zin in, maar moest toen mijn lichaam wel een zoot rust gunnen… Toen ik op het punt stond om weer te gaan trainen, kwam mijn relatie van bijna vijf jaar tot een einde. En waar hardlopen voor mij normaal een fijne uitlaapklep is, stond mijn hoofd er de afgelopen week gewoon niet naar. Met de break-up nog vers in mijn geheugen, die twee weken niet trainen en een verkoudheid door de stress, kan je wel zeggen dat de omstandigheden niet ideaal waren. Maar he, een maand geleden viel ik uit tijdens een halve marathon, nu een loop niet starten? Nee, dat kon ik dan toch ook niet over mijn hard verkrijgen.

Dus sleepte ik mijzelf uit bed, schoor ik mijn benen nog even (want: Korte broeken weer) en maakte ik een ontbijtje klaar voor mezelf. Samen met mijn moeder aan het ontbijt, want zij zou mij brengen naar de trein. Maar goed, mijn hoofd is gatenkaas de laatste paar dagen en ik ben niet zo scherp geweest, bleek toch dat we een uur te vroeg ons bed uit waren? De start was een uur later dan ik zelf had gedacht. Om kwart over 10 is het dan eindelijk tijd om te gaan. Hoorn is in principe een thuiswedstrijd dus ik ben er zo, om 11 uur loop ik het terrein van AV Hollandia op. Wat me gelijk opvalt is de rust… Weinig lopers hebben de kwart marathon op hun agenda gezet. Maar goed, dat is niet belangrijk… Tijd om mijn startnummer op te halen, chip aan mijn schoenen te maken en om nog even te relaxen in het heerlijke zonnetje!
Ondertussen strijkt de tijd voorbij en krijg ik er stukje bij beetje wel wat meer zin in. De kriebels lijken zich weer een beetje te vertonen. Wanneer om half twaalf het startschot klinkt, ga ik er dan ook op een rap tempo vandoor. Een tempo, dat ik normaliter altijd wel vol kan houden op een 10 kilometer. We gaan gelijk van de baan af en lopen een stuk door een nieuwbouwwijk, naar een soort park, langs het hotel en de ijsbaan… Om vervolgens op een dijkje stijl omhoog te moeten. Oh oh, als dat maar goed gaat. Ik besluit het rustig aan te doen, liever dat… Dan onderuit gaan!

Nadat we een viaduct (?) over zijn gegaan, kunnen we eindelijk weer een stukje naar beneden lopen. Over de Bobeldijk… Een prachtig stukje West-Friesland waar het ook heerlijk rustig is! Inmiddels zitten we op twee kilometer. Zoals het er nu voorstaat, moet het goed komen, denk ik bij mezelf. En dan zal mijn tijd nog niet eens zo gek slecht zijn. Dus vervolg ik mijn weg gestaag richting de Lekermeer, over de fietspaden tussen de weilanden door. Heerlijk rustig, prachtig om te lopen en inmiddels lopen we ook op een stuk dat voor mij steeds bekender wordt. Vooral na de vier kilometer weet ik precies waar we zitten en nog steeds gaat het erg lekker.

Ondanks dat ik weet waar we zitten, namelijk de Oude Gouw, verkijk ik me toch een paar keer hoe ver het nog is naar de kerk van Wognum. Wanneer ik denk dat we namelijk bij de eenalaatste bocht zijn, blijkt dat nog een heel stuk te zijn. Dat had ik kunnen weten als ik iets beter had nagedacht. Maar goed, na de vijf kilometer lopen we Wognum in. Ik kijk op mijn klokje en zie dat ik ongeveer 27.30 nodig heb gehad voor 5 kilometer. Helemaal niet zo gek, misschien loop ik dan toch niet zo’n slechte tijd? Van het centrum van Wognum pakken we maar een heel klein stukje mee, maar groot genoeg om nog wat bekenden tegen te komen. Beetje jammer dat het precies op het moment valt, wanneer ik er door heen begin te zitten. Toch blijf ik doorlopen, doorzetten zoals ik altijd gedaan heb.

Maar op ongeveer 6 en een halve kilometer ben ik op. Ik kan me er niet meer toezetten en minder een heel stuk in tempo. Mijn hoofd begint mentale spelletjes met me te spelen en ik kan mijn gedachten er gewoon echt even niet meer bijhouden. Dit gaat gepaard met klachten door de warmte en ontzettend vermoeide benen, of zal dat ook een mentaal dingetje zijn geweest? De waterpost die volgt is meer dan welkom en ik neem ruim de tijd om het bekertje tot op de laatste druppel leeg te drinken.

Dan moet ik verder, mijn benen voelen aan als pap en even zie ik het niet meer zitten. Toch, besluit ik om maar weer door te gaan. Dan maar in een minder tempo, maar die finish (en die superleuke medaille natuurlijk), die zal ik halen. Op 8 kilometer draaien we het Keern op, vanaf nu is het alleen nog maar rechtdoor hoor ik mezelf denken. Gestaag loop ik door, met inmiddels het idee dat ik toch wel 1 van de laatste 10 kilometer lopers ben. Hier en daar wordt ik ingehaald door de eerste finishers van de halve marathon. En door Jelle in de auto, die me nog even aanmoedigd. Superfijn, dat kon ik echt wel even goed gebruiken, toen hij later ook nog foto’s stond te maken en me wist te herinneren dat het nog een klein stukje was, dacht ik: Ja, ik ga dit toch maar gewoon doen. Niks uitstappen, mietje. Thanks Jelle, voor de support en de foto’s!

En dus vervolg ik mijn weg, inmiddels onderweg naar het 9 kilometerbordje. Man, ik denk niet dat ik ooit een kilometer heb gelopen, die zo lang leek te duren. En het duurde en het duurde… En het duurde, het duurde en het duurde. Maar eindelijk, daar was hij dan. Nu nog 1,5 kilometer te gaan, ik hield mijn hart vast… Als deze kilometer al zo lang duurde? Hoelang moest dit nog gaan aanvoelen dan? Maar goed, de tweede verrassing kwam er al gauw aan… We moesten rechtsaf in plaats van rechtdoor, ja en dan weet ik ineens niet meer wanneer ik er natuurlijk bijna zal zijn of niet. Door het parkje en de nieuwbouwwijk waar we eerder liepen weer terug naar de atletiekbaan. Langs het 10 kilometerbordje, waarvan ik echt blij was om het te zien. Nog een halve kilometer te gaan! Hup de atletiekbaan op waar we nog 1 rondje moesten lopen. Weer aangemoedigd door Jelle die zijn broer op de halve stond op te wachten, ging ik de baan op. In een slakkentempo en helemaal kapot, liep ik deze laatste meters. Zelfs een eindsprint kreeg ik er niet meer uit, in een waas over de finish. Op zoek naar water, een zitplek en m’n spullen.

Mijn eigen geklokte tijd is 1.03.34… Gelukkig blijkt, dat ik niet de laatste loopster was. Voor mijn doen, totaal niet om trots op te zijn. Maar, de omstandigheden waren ook gewoon niet zo fij
n, wel een fijne wake-up call dat er toch echt wel weer wat moet gaan gebeuren. Na Jelle even gesproken te hebben, wat andere finishers nog afgewacht te hebben, besluit ik naar huis te gaan… Het was me een ochtendje wel weer.