Rond een uur of 8 word ik wakker van de regen die op het raam tikt. Ik hoop dat dit maar voor even is en dat het straks droog wordt, ik zit er niet op te wachten om helemaal koud te zijn voor dat ik nog starten moet. Ach, ik draai me nog even om. Wanneer om half 10 de wekker gaat, regent het nog steeds en weeronline weet me te vertellen dat dit voorlopig niet anders zal gaan zijn. Dus, schuif ik dit aan de kant, maak ik me klaar en vertrek ik samen met vriendlief naar Utrecht Maliebaan.

Startnummer ophalen en wachten maar…

Vanaf het super leuke Utrecht Maliebaan lopen we naar het Wilhelmina park. Het is hier erg rustig, maar dit valt natuurlijk te wijten aan het slechte weer. Mensen zitten voornamelijk nog lekker binnen. Ik haal mijn startnummer op en we besluiten om richting de start te lopen. De start laat nog wel even op zich wachten, maar wellicht vinden we een overdekt stukje waar ik even door kan warmen en rustig kan zitten tot ik van start moet. Gelukkig vinden we nog een portiek dat nog niet vol zit met schuilende mensen. Zolang mogelijk blijf ik zitten, ik weet het zelfs perfect te timen. Zodra ik namelijk het startvak in loop, beginnen we al te wandelen richting de start en komt er beweging in. In 1 keer kan ik door en om 14.15u loop ik over de matten…

Kilometer 1 t/m 5

Tijdens het aandrukken van Strava, druk ik per ongeluk de app weg. Om niet te gaan treuzelen en te proberen dit toch voor elkaar te krijgen met een telefoon in die om mijn bovenarm bezit, besluit ik gauw; Laat maar zitten. Ik ga lekker op gevoel lopen, ik zie het wel. Als ik nu ga lopen hannesen met mijn telefoon, loop ik alleen maar mensen in de weg. Die keuze is in de eerste drie seconde gemaakt, dus zet ik een tempo in. Vlak na de start staat vriendlief nog even, altijd fijn!

Ik haal een hoop mensen in, heb geen idee wat mijn tempo is, maar ik heb wel het idee dat het wellicht te snel is om de hele 10 kilometer vol te houden. Maar aan de andere kant loop ik wel lekker en zit de eerste kilometer er binnen no time al op. Ik ben nog altijd mensen aan het inhalen en voor het eerst sinds een half jaar, kan ik me weer druk maken over de mensen die rechts lopen, links inhalen niet lijken te snappen. Al zigzaggend, ga ik het – op sommige stukken – toch wat krappe parcours over. Hier en daar haak ik aan, bij mensen die me eigenlijk te snel lopen, maar wel ruimte creeeren om in te halen. Voordat ik het weet, heb ik in een aardig tempo kilometer 3 bereikt en nu begin ik te geloven en vertrouwen te krijgen. Dit zou nog wel eens een mooie dag kunnen worden. Wie weet loop ik zelfs rond de 55, 56 minuten?

In mijn achterhoofd blijft het stemmetje wel schreeuwen, je loopt te snel, je gaat inleveren op de laatste kilometers… Je gaat het zwaar krijgen…

Gek genoeg is dit helemaal niet zo en haal ik super fit de 5KM in 26.22 minuten blijkt achteraf.

Kilometer 6 t/m 10

Dankzij het stemmetje in mijn hoofd, weet ik niet zo goed wat ik doen moet. Ik weet dondersgoed dat dit genieten zomaar ineens over kan gaan. Want genieten, ja dat doe ik! Maar wat als ik het ineens niet meer gaat en ik toch strompelend moet gaan finishen? Ik besluit iets rustiger te gaan lopen, maar wanneer we het centraal station naderen weet ik, hier in deze tunnel zit het 7KM punt, daarna is het nog maar 3 kilometer. Het voelt nog steeds goed, ik geniet, heb het niet zwaar en wil alleen maar gaan. Waarom niet doorzetten als het toch al zo lekker gaat?!

En dus, versnel ik weer. Bijna op kilometer 8, ik hou me vast aan het feit dat het dan nog maar 2 kilometer knallen is en dat dat sowieso lukken gaat! En dus ga ik versnellen.. Ik ga weer mensen inhalen en realiseer me ineens dat alle mensen langs de kant ook toppers zijn! Je moet er maar gaan staan met dit weer? Gelukkig heb ik het nog geen moment koud gehad in mijn korte broek en hemdje, ik heb het zelfs harstikke warm. Zelfs mijn handen, die voor de start nog koude klompjes waren, zijn inmiddels warm!

Op 9 kilometer besluit ik nog een tandje harder te gaan lopen, al helemaal wanneer de nog 500, nog 400 enzovoorts borden tevoorschijn komen. Een volledige eindsprint lukt niet helemaal door de drukte zo op het parcours. Op zich best jammer, maar goed, ik doe wat ik doen kan en compleet overrompelt kom ik de finish over.

Geen idee

Ik weet dat ik sterk gelopen heb en dat ik heel trots mag zijn. Waar ik de laatste weken eigenlijk constant bang was, dat er geen vooruitgang in zat, zat dat er dus wel zeker in. Mijn doel had ik bijgesteld naar tussen de 57.30 en de 58.30 te lopen. Ik wist nadat ik finishte dat ik dit ruim gehaald had. Zeker toen ik vriendlief appte dat ik er was en bij reageerde ‘’ dat heb je snel gedaan! ‘’. Het was even wachten op de uitslagen, maar ik blijk 54.12 gelopen te hebben. Dat biedt zoveel vertrouwen en vind ik zo fijn! Nu weer met de volste motivatie door pakken. Alhoewel… Eerst zo snel mogelijk droge kleding aan en naar huis voor een warme douch.

Na zulke dagen, realiseer je je pas, hoe lekker het eigenlijk is om warme voeten te hebben!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *