De doneer actie vind je hier.
18 april 2020
Lockdown week 5
Het is 18 april 8.00u en na de zoveelste mislukte poging tot uitslapen, draai ik me nog een keer om in bed. Vandaag en morgen mag ik weer voor een lekker stukje hardlopen. Dat we dit nog mogen doen, maakt de hele situatie nog altijd veel beter! Maar, toch knaagt er iets aan me. Ik heb zin in een uitdaging, dat fijne gevoel dat je na een echte race altijd had. Tevens, wilde ik heel graag nog de challenge “Run Happy Around Your Home” doen.
Twee obstakels
Het rondje letterlijk rondom het huis lopen, is hier praktisch niet mogelijk. Tevens, is het ook geen aanrader om het uberhaupt te proberen, als je liever je enkels niet breekt. Dus, optie twee is om een rondje te lopen door de straten die het dichtsbijzijnd zijn. Een rondje van 3.4KM. Te kort en eigenlijk ook niet het leukste rondje.
Dan schiet me te binnen wat Marijke (@the.running.midwife) had gedaan, het rondje rondom haar huis meerdere malen gelopen om tot marathon afstand te komen. Langzaamaan begon het te kriebelen om iets soortgelijks te gaan doen. Nog geen tien minuten later stormde ik naar beneden om te ontbijten en om mijn plan op poten te gaan zetten. Want, had ik bepaald, ik wilde er een goed doel aan koppelen. Zodat deze te gekke actie ook nog mensen zou helpen.
Het idee is geboren
Een rekensom verteld, dat je met 12 keer 3.4KM net niet aan de marathon afstand komt. Daarom besluit ik het rondje 13 keer te gaan lopen. Elk heel uur vanaf 08.00u zou ik gaan starten, tot 20.00u in de avond. Een marathon dus, met tussenpozen.
Ik zette een facebook inzamelingsactie op, plaatste berichten op facebook, instagram en verstuurde wat appjes. Ja, morgen gaat het gebeuren. Vaders beloofd elke ronde mee te gaan fietsen en moeders zal wat foto’s maken. Superleuk, dat deze twee zo met mij mee dachten.
Slapen met een race gevoel
Wanneer ik de 18e ‘s avonds mijn tanden sta te poetsen, komt er een heerlijk gevoel in me op. Het gevoel, dat ik lekker op tijd naar bed ga, omdat ik de dag daarna een hardloopevenement heb. Dat gevoel, dat ik zo ontzettend mis!
De grote dag
Euforisch en met een klein beetje zenuwen word ik wakker. Enkele weken geleden was ik 100% in vorm en stond ik op het punt last minute toch een marathon startbewijs te bemachtigen. Nu, een stuk minder fit, sta ik op het punt om binnen een dag ruim 44 kilometer te gaan lopen. Ik lijk wel gek, of ik er zin in heb? Ja. Enorm veel zin in. Om 7.00u ging de wekker, even een snel ontbijt en mij in mijn sportpak hijsen. Langzaam ontwaakt ook de rest en om 08.00u ga ik met vaders op de fiets weg.
Het eerste rondje
Het plan is om elk rondje in tegengestelde richting van de vorige te doen voor de afwisseling. Echter, staat er zoveel wind dat ik toch eerst even aan wil voelen wat het verschil is tussen beide richtingen. In de richting waarin ik nu loop, is de wind aanwezig. Maar minder vervelend als verwacht. Het is nog wel heel koud buiten en het contrast tussen mijn dik ingepakte vader en mij in shorts en top is groot. Tijdens het eerste rondje, merk ik direct al hoe moeilijk het is om het gas eraf te houden. Ergens in mijn achterhoofd hoor ik het stemmetje: “Linda je moet er hierna nog 12, loop eens rustig”. Maar mentaal is het moeilijk om op een afstand van maar 3.4KM rustig aan te lopen. Zeker als de beentjes ook nog eens gigantisch goed voelen. Ik geef mijzelf toestemming om wat tempo te houden, niet teveel, maar een beetje. Voor dit eerste rondje dan he, de rest zal echt langzamer moeten.
In 18.40 (5’27”) finish ik de eerste ronde. Tevreden, blij en met een goede gevoel over de rest van de dag, werk ik mijn tweede ontbijt naar binnen.
Ronde 2
Voordat we het weten, is het alweer 09.00u. Tijd voor ronde twee, deze loop ik in de andere richting. Het eerste stuk tegenwind en uit de schaduw. Men, wat had ik nu graag mouwen gehad! Het stuk wind tegen valt zwaarder, maar helpt wel om rustiger te lopen. Echter, heb ik al gauw besloten dat de andere richting in alle opzichten fijner is. Ook qua ‘indeling’.
Ook het tweede rondje zit er al gauw op, het gaat lekker. En daardoor word ik steeds enthousiaster. Kom maar door met die 11 komende rondjes!
Ronde 3
Mijn ouders doen even koffie, ik werk gulzig wat water naar binnen en beantwoord alle superleuke berichten die ik kreeg. Ook nu gaat de rustperiode weer harder dan verwacht en om 10.00u staan we braaf weer buiten.
Klaar voor de volgende ronde, al lopend, merk ik direct alweer dat ik te snel loop. Maar, de benen voelen goed. Dus ik laat het voor wat het is. Het lukt me niet om tempo in te houden en tsjaa, als het nodig is, dan merk ik dat later vandaag zelf. Dan loop ik het vanzelf op. De wind begint iets te draaien en komt hierdoor iets minder gunstig uit. Maar dat is het niet het vervelendste, de windkracht neemt toe.
Gelukkig staat er daar tegenover, dat het ook wat warmer begint te worden. De drukte op straat neemt ook toe en hier en daar is het aardig slalommen. Maar, ronde 3 zit er ook snel weer op. Waar ik van ronde 1 naar ronde 2, van 5’27” naar 5’32” ging… Liep ik ronde drie in 5’23”. Tot zover, langzamer lopen.
Ronde 4
Nog geen lunchtijd, maar toch honger. Toch even een lekker crackertje erin, dat is het ideale hieraan. Ik kan tussentijds droge kleren aantrekken, schoenen wisselen en zelfs ook gewoon eten!
Rondje vier wordt weer een poging tot rustiger lopen, maar na rondje 4 is het ook gewoon echt fijn, dat de dubbele cijfers weg zijn in het aantal rondjes dat ik nog mag gaan lopen. Om 11.00u gaan we weer braaf van start, maar ook dit rondje ga ik weer veel te hard. Ik neem mezelf voor, dat ik op rondje vijf echt langzaam ga lopen. Dat ik mij daar bewuster van ga worden. Ik heb er immers nog een hele hoop te gaan.
Ook dit rondje gaat overigens weer heerlijk. Ondanks dat de drukte op straat toeneemt. Ik krijg van die goede rondjes zoveel energie voor het volgende rondje!
Ronde 5
En dat resulteert er in dat ik met een nieuw shirt aan, andere schoenen en ingesmeerde flexpower beentjes, nog altijd 100% enthousiast begin aan het volgende rondje. Het einde is nog lang niet inzicht, maar ik zie het positief in. Heb 100% vertrouwen en besluit te gaan knallen. Het vijfde rondje loop ik weer in tegengestelde richting en ook hier lukt het me niet om langzamer te lopen. In 18.30 leg ik het rondje af met een pace van 5’26”. De gemiddelde snelheid van het totale plaatje.
Dat geeft me echt wel een boost en maakt me echt heel blij, maar ik begin me ook wel af te vragen of ik niet overmoedig word. Ik heb er pas 17 kilometer op zitten. Ben nog niet op de helft en ben de halve tijdens de CPC dit jaar ook nog niet vergeten…
Ronde 6
Na een wel verdiende lunch, die ervoor zorgde dat de rusttijd weer in snelvaart voorbij ging, is het om 13.00u tijd voor ronde nummer 6! Het feit dat ik bijna op de helft ben, maakt me blij… Mentaal en fysiek loopt alles nog steeds super.
Het is lunchtijd en daarom is het lekker rustig op straat. Niet verkeerd, want het slalommen kost ook energie en op sommige momenten waarop wandelaars, ik en auto’s moeten kruisen is het een heel gepuzzel wie, wat, waar en 1.5 meter! Vaders fietst nog steeds gezellig mee, nog altijd dik ingepakt. Het windje is nog altijd heel erg guur. Daar heb ik minder erg in. Het zwaarste stuk vind ik nog het stukje waar je totaal geen wind voelt en vol in de zon loopt. Omdat je daar pas voelt hoe warm het echt is in de zon.
Ondanks dat ik niet het idee heb dat ik echt veel sneller loop, loop ik het 6e rondje gemiddeld 5’20”. Het snelste rondje tot nu toe! Hoe dan?!
Ronde 7
De tijd tussen de rondjes lijkt inmiddels wel wat langer te gaan duren. Geen idee waar dat aan te wijten is, maar vervelend is het niet. Al moet ik zeggen, dat ik nog altijd niet tegen de rondjes op zie en ik er nog altijd superveel zin in heb. Het kost me even een dag, maar het is zo’n superleuke ervaring om te doen! Om jezelf zo te challengen.
Dus, ronde 7. 14.00u. Gaan we weer en verbazend genoeg, loop ik ook dit rondje weer sneller. 18.06! Wie had dat verwacht? Ik had verwacht steeds langzamer te gaan lopen, maar in plaats daarvan ga ik nog steeds sneller! Onvoorstelbaar en de benen geven nog geen kick.
Inmiddels op 23.8 kilometer en wat ook leuk is om te vermelden, dat het steeds meer mensen op gaat vallen dat ik al voor de zoveelste keer langsga!
Ronde 8
Na ronde 7 besluit ik nog even een Snelle Jelle naar binnen te werken en van het zonnetje te genieten. Ik vind de Snelle Jelle erg toepasselijk “Ik ga nog even een stukkie”. Na deze ronde zit ik echt ruim over de helft.
Dit is de eerste ronde, waarbij ik tijdens de laatste 400 meter toch wel wat last ga krijgen van zware benen. Nog niet zo erg en nog niet zover van huis. Dus het lukt me redelijk om er nog door heen te lopen. Wat weer resulteert in een rondje van 5’19”! Als ik toch zo zou kunnen debuteren op een echte marathon zonder pauzes. Dat zou voor mijn begrippen echt een droomdebuut zijn!
Ik besluit, dat ik dit tot ronde 10 wil volhouden en heb oprecht het idee dat dit me moet gaan lukken. Ik had verwacht het rond ronde 8 echt pittig te gaan krijgen, maar dat is gelukkig nog niet zo.
Ronde 9
Na ronde 8 werk ik wat chocola naar binnen, perfecte sportvoeding. Niet. En ik besluit me nog een laatste keer om te kleden. Even wat droge kleding aan, is even goed echt wel lekker hoor. Weer lekker even fris. Nog vijf rondjes te gaan, het klinkt als niet zoveel meer. Maar staat even goed nog gelijk aan 17KM!
En toch, geloof het of niet, heb ik nog geen enkel rondje met tegen zin gelopen. Ronde 9, nog 1 van de twee rondjes die ik rond de 5’20” wil lopen. Vaders nog steeds mee op de fiets, moeders die hier en daar met de camera opduikt. Het is super leuk en gezellig! Zo leuk, dat ze zo met mij mee leven op deze dag. Ondanks dat ook hun dag gigantisch in het water valt door mijn last minute plan van gisterochtend.
De negende ronde verschilt niet veel met de achtste. Weer 5’20” en nog steeds geen al te zware benen. Al moet ik wel toegeven, dat de benen tussendoor soms wel wat pijnlijk zijn. Maar dat probeer ik te voorkomen door zo warm mogelijk te blijven en afentoe wat te heen en weren.
Ronde 10
De laatste ronde die ik volop wil lopen! Moment van de waarheid ook, of dat uberhaupt gaat lukken. Maar niet alleen dat, hierna begint ook het echte echte aftellen. Ik ben nu zo dichtbij!
Het rondje begin ik voortvarend, ik ga lekker en loop in het tempo dat ik aan wil houden. Maar, nu komt het punt waarop de benen zwaar worden toch wel wat eerder in het rondje en naarmate het rondje vordert wordt het steeds moeilijker om er doorheen te bijten en alsnog tempo te blijven houden.
Ik besluit dan ook dat het verstandig is om hier aan toe te geven en iets gas terug te nemen. Ik baal, want eigenlijk had ik nog langer snel wil lopen. Maar goed, aan de andere kant moet ik blij zijn dat ik zoveel tempo heb kunnen houden. Dat lag echt niet in lijn met mijn verwachtingen namelijk.
Uiteindelijk loop ik dit rondje even goed nog met een pace van 5’36”. Het eerste rondje dat ik boven de 19 minuten loop. Super leuk, want ook de buren valt het nu op. “Zeg blijf jij lopen?” Trots antwoord mijn vader dat er hierna nog drie rondjes volgen.
Ronde 11
Inmiddels is het rond 17.20u en staat er een pan macaroni klaar. Er zal tussendoor ook gewoon avond gegeten moeten worden en daarmee wachten tot de laatste ronde lijkt me geen goed plan. Dus werk ik een halve portie macaroni weg. Om geen last te krijgen zo meteen. Maar, wel weer een lekkere portie koolhydraten dus!
Dit rust moment is het eerste moment dat ik er tegenop begin te zien. Ik heb er nog wel zin in, maar in ronde 10 was de verzuring in de benen echt al wel pittig en ik moet even goed nog drie rondjes! Maar, uiteraard ga ik vrolijk door. Want het feit dat het na dit rondje, nog maar 2 rondjes zijn is al heel opbeurend.
18.00u, daar ga ik weer! Andere buurman die vraagt of mijn vader me aan het afbeulen is, hij ziet me constant lopen. Nog drie keer antwoord ik. Terwijl ik 11e rondje in toch een aardig tempo aanvang in tegengestelde richting. Maar ik had het beter kunnen weten, schijn bedriegt. Want op hetzelfde punt komt weer het verval, maar dit keer erger. Het laatste stuk is echt wel doorbijten, ik weet nu ook, dat elk rondje langzamer zal gaan. Maar goed, wat had ik dan verwacht?
Onderweg komen twee meiden tegen die zeggen “is dat haar?” ze zijn al een tijd buiten en we hebben ze al een paar keer gezien. Ze staan er van te kijken en roep goed bezig! Superfijne aanmoediging. Die neem ik dankbaar in ontvangst.
Met een pace van 5’44” finish ik ronde 11. Wat me nog verbaasd, ik had verwacht al zo rond de 6’00” te gaan.
Ronde 12
Na weer een portie macaroni, is het tijd voor het eenalaatste rondje. “Na de laatste krijg ik straks nog afkickverschijnselen” grap ik! Het is een heel raar idee, dat het er straks zomaar op zit. Het vorige rondje keek ik tegenop. Mentaal vooral. Nu heb ik er zin in, omdat het echt opschiet. Maar lichamelijk?
Het rondje is echt heel zwaar. In het begin weet ik nog tempo te houden en later weet ik door de pijn heen te stappen. Maar daar is ook alles meegezegd. Er zit niet veel meer in de benen, niet erg, want ze hebben het vandaag al zo goed gedaan.
De laatste 100 meters zijn aanpoten. Maar, het magische moment is daar: Nog 1 rondje.
Ronde 13
20.00u! Tijd voor de laatste ronde en wat voelt dat gek zeg! Ik besluit, dat ik van deze ronde moet gaan genieten, niet te diep gaan. Gewoon genieten van alles wat ik deze dag bereikt heb!
En dat doe ik 3.4KM lang. De marathonafstand bereik ik zelfs binnen de vier uur, niet aan een volgend, maar echt ver boven verwachting! Even een stop voor een screenshot in Strava en weer verder. Vaders fiets nog steeds trots mee. De pijn in de benen laten het echt niet toe om snel te lopen, maar dat is niet erg meer. Ik heb weinig erg in de pijn, de adrenaline giert door mijn lichaam!
Eenmaal de hoek om, staat moeders om me binnen te halen, met een geimproviseerde finish op mijn auto. Wauw, wauw, wauw. Ik heb het gedaan. 13 rondjes van 3.4KM. 44.4KM in 1 dag. In totaal 04.04.58 gelopen… Een tijd waar ik gister alleen maar van droomde. Maar vandaag is het gewoon zo! Uiteraard in etappes, met rust daar tussen. Maar ik had echt verwacht, veel langer nodig te hebben. Wauw, wauw, wauw. Zo trots en geen woorden voor. Nog steeds niet, als ik terug denk aan zondag? Dan voel ik alleen maar trots!
