Precies een week voor de halve marathon van Amsterdam, liep ik tijdens de Nadine OK Run mijn laatste lange training voor de halve marathon. Dat dit misschien zelfs de laatste zou zijn, had ik niet helemaal voor zien, maar daar vertel ik jullie straks over. De Nadine OK Run is in principe geen wedstrijd… Tuurlijk ga je de strijd aan met jezelf, maar de run zelf wordt georganiseerd om stil te staan bij het zinloos geweld. Nadine werd op 20 jarige leeftijd vermoord door haar ex vriend, als levend monument is de Nadine Foundation opgericht. Het is een stichting tegen geweld en de stichting probeert de dromen van Nadine alsnog uit te laten komen. Hoofddoelstelling is het bestrijden van de vele vormen van geweld, maar daarnaast is er volop oog voor de bevordering van dierenwelzijn.
Ter ere van Nadine werd de Nadine OK Run geboren, inmiddels een evenement dat uitgegroeid is tot een waardig (hard)loop evenement met een kidsrun, wandeltocht en 5 en 10 kilometer run. Zelfs Fred Teeven en Mark Rutte hebben aan de start gestaan tijdens dit prachtige evenement, waar op een sportieve en mooie manier aandacht gevraagd wordt voor zinloos geweld. Samen met ongeveer 600/700 (denk ik?) andere lopers stond ik afgelopen zondag 11 oktober 2015 aan de start om stil te staan… Geweld eindigt waar respect begint.
Voorbereiding
Ik heb mijn ouders opgetrommeld voor de wandeltocht, samen met twee vrienden van hun rijden we in de auto richting Scharwoude waar het plaats moet gaan vinden. Eenmaal geparkeerd, worden we bij de parkeerplaats met een heuse Amerikaanse schoolbus opgehaald die ons naar het inschrijf terrein leid, waar je tevens om kan kleden en je startnummer kan ophalen. Het is akelig koud, het zonnetje is aanwezig maar de gure wind die er staat overheerst. Eenmaal koffie gehaald en mijn nummer opgehaald, begeven we ons naar de start. Waar eerst de kids run en de wandelaars er vandoor gaan, daarna mogen wij met de 10 kilometer en 10 minuten na ons start de 5 kilometer. De commentator vraagt ons om onderweg nog even stil te staan (wel door blijven lopen!) bij zinloos geweld. Met dat en de zin “Geweld eindigt, waar respect begint” in mijn hoofd, begin ik te lopen wanneer het startschot klinkt.
Kilometer 1 t/m 5
De eerste kilometer gaat eigenlijk best lekker, ookal voelen mijn benen door de kou nog een beetje stram. Ik loop deze loop als training voor de halve marathon van volgende week, dus eigenlijk mag ik niet voluit. Toch heb ik aardig het tempo erin zitten en klok ik de eerste kilometer op 5:09. Als ik zo doorloop en zo lekker blijf lopen, zit er een lekkere PR in… Toch vraag ik me af of het verstandig is om zo voluit te gaan.
Ineens hoor ik achter me een bekende stem over mijn kleding… Met Jelle (@runningbotje) had ik het er al even over gehad wat voor kleding nou verstandig zou zijn… Gister nog overtuigd en wel om toch voor een korte broek te gaan, maar toen ik vanochtend een bericht van hem ontving over een gevoelstemperatuur van 0.9 graden celsius, was dat plan snel van de baan. Jelle haakt aan in mijn tempo en samen lopen we verder. Constant mijmert het door me hoofd: “Moet ik niet langzamer gaan lopen?” Ik loop namelijk boven mijn schema en ik merk dat ik me op trek aan Jelle. Kilometerbordje twee zie ik over het hoofd, maar bij kilometer drie zie ik dat ik bijna een minuut voorloop op mijn schema. Mijn schema is gebaseerd op 55 minuten, deze gebruik ik altijd wanneer ik niet echt een tijd in mijn hoofd heb. Op dat moment besluit ik gewoon te gaan lopen hoe het fijn voelt en mijn tijd een beetje los te laten. Genieten doe ik toch wel, want de omgeving waar we in lopen is werkelijk prachtig!
Bij kilometer 4 kruisen we de wandelaars, waaronder dus ook mijn ouders. Een fijne oppepper en even op de foto natuurlijk. Daarna ga ik weer verder waar ik gebleven ben… Hardlopen. Mijn rechterknie gaat al een tijdje weer heel goed, helaas begint mijn linkerknie op te spelen. Ze wisselen elkaar een beetje af en zo af en toe komen ze me even lekker irriteren. Jelle wil onder de 50 minuten lopen en rond 5 kilometer maakt hij tempo. Eerst wil ik meegaan in dit tempo, gewoon eens kijken hoe ver ik gaan kan. Maar met mijn knie in mijn achterhoofd (oke, dat klinkt raar), zak ik terug in tempo. En dan gaat het inene heel hard. Van een aardig tempo, zak ik in naar een redelijk langzaam tempo.
Kilometer 5 t/m 8
Mijn knie voelt gelukkig nog redelijk orde., maar waar mijn tempo zo ineens is gebleven dat is me een raadsel. Ik wil niet meer voluit gaan lopen, maar iets meer tempo moet ondanks mijn knie mogelijk zijn. Toch lijkt het wel alsof mijn benen van pap zijn. Met moeite zet ik de ene been voor de andere en zo door. Waar ik een tijd redelijk constant liep met dezelfde mensen voor en achter me, gingen ze me nu ineens aan alle kanten voorbij. Ik baal en op kilometer 6 zie ik echt op tegen de 4 kilometers die nog komen moeten. Hoezo heb ik het ineens zo zwaar?
Inmiddels kruisen we de eerste finishers van de 5 kilometer en ergens daartussen liepen ookal de eerste finishers van de 10! Ik droom nog van zo’n snelle tijd.. Misschien kan ik dat wel nooit! Dat hoeft ook niet… Ondertussen laat ik mijn doelen en loopagenda even door m’n hoofd spelen en voor dat ik het weet hebben we er alweer 7 kilometer op zitten. Het 7 kilometer punt is voor mij altijd een punt waarop ik lekker kan ‘relaxen’ op de gedachten dat de finish nu echt in de buurt komt. Wel zie ik op mijn horloge dat ik van een voorsprong op het 55 minuten schema, terug gegaan ben naar een achterstand van 20 seconden. Niet zo’n heel groot probleem, want ik moest toch rustig aan doen, maar wel een reden om wat tempo te gaan maken. Nog steeds komen mijn voeten amper voor elkaar uit, dat ik niet over mijn eigen (pap)benen ben gestruikeld is een wonder.
Dat doe ik echter pas vanaf kilometer 8… Waar ik nog meer tijd verloren ben en het idee heb dat ik nu echt ontzettend langzaam loop. Echter hoe dichter ik bij een pace van 5’00 kom, hoe pijnlijker mijn knie wordt. Dus besluit ik om rond de 5’30 te gaan lopen… Het laatste stuk lopen we lekker voor de wind en zien we de andere kant op nog een hele andere zoot lopers voorbij komen die ons volgen. Kilometer 9 lijkt wel een eeuwigheid te duren maar wanneer we dat bordje gepasseerd zijn, is de finish ineens heel dichtbij. Mijn lichaam kan een eindsprint gelukkig nog aan toch dachten mijn benen daar iets anders over. Ik zet toch een soort van sprintje in, maar moet al gauw inhouden wanneer er ineens een onbekende steek opspeelt in mijn knie… Rustig ga ik de finish over en klok ik zelf zo rond de 56 minuten.
Na afloop
Nog geen 5 meter verder komt 1 van de tijdswaarnemers nog even kijken wat mijn nummer ookalweer was, want die hadden ze even gemist. Eerst raak ik geïrriteerd, want ja hallo… Mijn tijd is misschien niet goed geklokt. Daar doe ik het niet voor!? Maar al gauw flitsen te woorden van het begin van de loop door me hoofd en besef ik: Dit is geen wedstrijd. Het gaat vandaag niet om sneller zijn dan een ander of een perfecte tijd lopen… Vandaag draait het om bewustwording en de Nadine Foundation. Die toch weer een knap staaltje werk hebben verricht met een prachtig evenement als deze. Van het vervoer vanaf de parkeerplaats naar de meld locatie, de start, het drinken na afloop tot het ontzettend mooie parcours, alles was voor elkaar!
Mijn officieel geklokte tijd is 56.08… Geen top tijd, maar dit heb ik door bovenstaande reden ook lekker losgelaten. Het was voor mij ook een training en dus maakt de tijd uiteindelijk niet zoveel uit. Ik heb genoten samen met honderden andere lopers en dat is ook belangrijk! Wel heb ik mijn trainingsschema aankomende week wat aan moeten passen, gezien mijn linkerknie. Dit heb ik gedaan om deze niet te veel te belasten zo dat ik zondag alles kan geven!