Na drie weken bijna niet gelopen te hebben door verschillende omstandigheden, stond afgelopen zondag toch echt mijn verste afstand op de planning. 25 kilometer tijdens de Asselronde van de Midwintermarathon in Apeldoorn. Stiekem keek ik er wel een beetje tegenop, het startnummer dat ik overgenomen had startte in het laatste startvak. Wat als ik nou als laatste eindigde? Dat zou ik echt niet willen.
Maar aan de andere kant was het ideaal dat ik in het laatste startvak startte, zo kon ik niet in de verleiding komen om veel te snel te gaan lopen. Het is immers een training, een duurloop.
Al druk makend, kom ik aan in Apeldoorn waar het een drukte van jewelste is… De mini marathon (10EM), staat op het punt te gaan starten… Ik heb nog ruim een halfuur om nog even tot rust te komen en m’n laatste voorbereidingen. Door de zenuwen heb ik het koud, dus ik besluit op het laatste moment pas in het startvak te gaan staan. Muziek op, totaal afgesloten van de buiten wereld. En dan… Klinkt het startschot al.
Kilometer 1 t/m 5:
Ik begin rustig met lopen en vind eigenlijk gauw een lekker tempo dat ik door wil zetten. Als ik het zo vol kan blijven houden, dan zou het top zijn. De eerste kilometers vliegen voorbij. Ik loop keurig rustig, zoals de opdracht luidde en kan ontzettend genieten van het publiek, mijn medelopers en de omgeving. Voordat ik het weet zie ik al de eerste drinkpost, ik besluit hem over te slaan. Maar weet wel: De eerste vijf kilometer zit er op!
Kilometer 6 t/m 10:
Tijd om de volgende 5 kilometers aan te pakken. Ik heb de race opgedeeld in 5 stukken van 5 kilometer, om er zo mentaal makkelijker door heen te komen. Vanaf kilometer 5 moeten we echter pittig gaan klimmen. Daar had ik me even op verkeken, maar de omgeving hier is natuurlijk hartstikke heuvelachtig. Ik verlies hier wel wat tempo, mede door mijn tekort aan trainingsarbeid en omdat ik dit gewoon niet gewend ben. Vanaf kilometer 8 gaan we gelukkig een stuk lekker naar beneden, ik laat m’n benen even lekker gaan en maak wat tempo. Dat voelt goed! En nog maar twee kilometer te gaan tot de 10 kilometer. En jeetje wat loop ik lekker zeg, op deze manier kan ik zo genieten van hardlopen!
Kilometer 10 t/m 15:
Vanaf ongeveer 12 kilometer krijg ik het mentaal iets zwaarder, in mijn hoofd blijft maar rond gaan dat ik pas op de helft zit. Nog zo’n end, ga ik dat wel halen? Het hamert maar door, maar door dat ik daar zo druk mee bezig ben zit ik voor dat ik weet alle op 15 kilometer! Nog maar 10 te gaan, in dit tempo ongeveer een uurtje lopen! Ik betrap me er op dit moment op, dat ik ook heel even met mijn tijd bezig ben, want kan ik onder de 2.30.00 nog halen? Snel laat ik dat weer gaan, ik ben hier vandaag niet om een knappe tijd te lopen, ik ben hier om kilometers te maken. Toch merk ik dat mijn lichaam sneller wil, het wil tempo maken en zichzelf uitdagen.
Kilometer 15 t/m 20:
We lopen inmiddels al een tijdje heuvelopwaarts en dit stuk valt me echt heel zwaar. Conditioneel gaat het gelukkig nog steeds prima en zou ik zo nog een stuk door kunnen lopen. Maar door het heuvel op, heuvel af
en het tekort aan trainingsarbeid, zijn m’n benen pittig op. Op dit stuk heb ik het echt heel zwaar en ik zie dat de mensen om mij heen in het zelfde schuitje zitten. Op dit moment moet ik het hebben van m’n doorzettingsvermogen en conditie. Gelukkig weet ik mezelf er doorheen te pushen. Enige nadeel van het lopen op deze weg? De hectometerbordjes, die me constant laten weten wanneer ik weer 100 meter verder ben. Ik dwing mezelf er niet naar te kijken, maar soms gebeurt dat gewoon perongeluk…
Kilometer 20 t/m 25:
Zo ook na de waterpost op 20 kilometer… Door de bordjes weet ik precies op hoeveel kilometer ik ongeveer zit. Dacht ik. Want voor dat ik het weet zit ik al op 22 kilometer. Nog maar drie te gaan! Bij het volgende bordje dat ik zie hoef ik er nog maar eentje! Ik besluit wat extra tempo te gaan maken, m’n benen zijn het daar iets minder mee eens maar conditioneel zit dat er zeker nog in. Bij het 24 kilometerbordje laat ik me helemaal nog even gaan. Met een fikse eindsprint, loop ik de Loolaan op. Hier is het nog maar een klein stukje naar de finish. Die ik heel tevreden over ga.
