Inmiddels meer als een maand terug, liep ik de 10 kilometer tijdens de Hoorn Marathon. Tijdelijk was toen de website online en kon ik gelukkig mijn verslag kwijt op de blog van Weekend Warrior. Vandaag is er eindelijk een gaatje in de planning van Fitter Better Stronger en is dit verslag ook hier te vinden. Een soort van terugblik, kijk je mee?
Half drie, half drie was het toen ik m’n ogen sloot na een veel te gezellige avond. Gelukkig heb ik me in weten te houden en geen druppel alcohol genuttigd. Snel reken ik het even uit… Half 11 de wekker, betekend dat als ik nú ga slapen, ik 8 uur slaap kan pakken. Snel sluit ik m’n ogen en wikkel ik me lekker in m’n deken.
Ik word alleen niet wakker om half 11, half 9 besluit mijn lichaam namelijk al dat het tijd is om wakker te worden met heel veel spanning in m’n lijf. Na een maand is het weer tijd voor een race en m’n lichaam heeft er blijkbaar zin in. Toch besluit ik om nog te blijven liggen tot half 11, goede rust is bij mij heel erg van invloed op m’n resultaten.
Eenmaal half 11, spring ik met nog dezelfde spanning uit bed. Ik kleed me aan en belangrijker nog; ik smeer me in met zonnebrand. Het is nog ochtend maar de zon schijnt al volop. Snel pak ik me tas en ontbijt ik even. Ondertussen besluit ik samen met een vriendin heen te fietsen omdat het stom is om beide alleen te gaan. Half 12 gaan we op weg naar Hoorn, lekker op de fiets want het is om de hoek. Bij de bagagetent en de start komen we hierdoor ook de nodige bekenden tegen… Altijd leuk, want zo vaak gebeurt me dat niet.
Nadat ik me toch nog in wat frissere kleding gehesen had, het inleveren van onze tassen en een bezoek aan een stinkende dixie was het tijd om plaats te nemen in het startvak. Pip maakt haar muziek in orde, ik eet nog even een banaan en daar gaan we al. Pip wil hem onder de 55 lopen… Ik heb vandaag geen doel, maar besluit met haar tempo mee te gaan. Het is geen hele grote loop waardoor langzame en snelle lopers door elkaar heen starten. Na twee minuten, passeren ook wij eindelijk te start streep. Daar gaan we!
De eerste drie kilometers bestaan vooral uit inhalen en ergernissen. Groepen die over de hele breedte te lopen, dus geen ruimte om in te halen… En stukken die gewoon heel erg smal zijn. De eerste 3 kilometer bordjes mis ik door de drukte ook… Toch merk ik dat ik erg hard ga, maar eigenlijk gaat dat me prima af, in tegenstelling tot m’n trainingen. Inmiddels ben ik Pip kwijtgeraakt, ik denk dat ze ergens achter me loopt… Maar het kan ook zo zijn dat ik een inhaalmanoeuvre van haar gemist heb en ze voor me uit is.
Bij kilometer 4, loop ik nog steeds op schema met een pace van 5’30. Helaas is het krap en kost het inhalen me veel energie en moeten we tot overmaat van ramp ook nog een end omhoog… Het was al zo warm. Eenmaal boven bleek de klim het waard, want hierboven werden we heerlijk verkoeld door de wind. Helaas hadden we die wel tegen en in combinatie met de klim en het inhalen, zorgde dit voor een deuk in m’n schema.
Ik besloot dit schema wel aan te houden om te zorgen dat ik niet te veel achterbleef. Na de dijk kwamen we op een keerpunt… 150 meter heen en 150 meter terug, ik keek naar de tijd op m’n horloge en begon me werkelijk zorgen te maken. Waar was dat kilometerbordje? Loop ik echt zo uit? Na het keerpunt belandden we weer op een deel dijk, er staat steeds meer publiek. Dit zorgt voor de nodige oppepper en zij moedigen vol goede moed iedereen aan. In de verte zie ik het 8 kilometer bordje.. Ein-de-lijk! Ik lig inmiddels wel een anderhalve minuut achter op schema, dus wanneer we van de dijk afrenden de binnenstad in, besloot ik een tandje bij te zetten.
Shit, te vroeg! Het 9 kilometer bordje blijft lang uit en dat breekt me op. Heel even besluit ik rustig aan te doen en het water dat door het publiek naar ons gesproeid wordt, ontvang ik hartelijk… Onderweg maar de Roode Steen, waar alle terrasjes lekker vol zitten met aanmoedigend publiek. Nu alleen de winkelstraat nog… Ik besluit dat laatste tandje bij te zetten niet nog verder achter op schema te raken. Jeetje, zo lijkt die winkelstraat in 1 keer wel héél lang! Wanneer ik shop, is hij me altijd te kort.
Op het eenalaatste stuk naar de finish waarin ik nog even echt wil sprinten is het krap. Er staan geen hekken en het publiek komt steeds dichter naar elkaar toe. Op een kluitje loop ik met 6 mensen richting de finish. Op het laatste stuk staan weer hekken en weet ik nog wat mensen voorbij de sprinten onder aanmoediging van m’n zus! Met een tijd van 56.26 op m’n horloge ga ik over de finish. Een PR! Heerlijk, vol trots neem ik m’n medaille in ontvangst en wacht ik onder het genot van heel wat water, Pip af.Even richting me zus en samen met Pip nog even op de foto. Dat hebben we toch maar weer gedaan. Al kletsend lopen we naar de sportschool waar onze spullen lopen… Al kletsend lopen we de verkeerde kant op, maar komen we alsnog aan bij het startpunt waar het al erg rustig is.
Voldaan lopen we naar het station waar ik Pip gedag zeg. Ik loop nog even naar de Roode Steen om met m’n zus en wat anderen even op het terras te zitten. Op alle terrassen, zie je her en der trotse lopers… Die welverdiend van een drankje genieten. Zelf zit ik in een runnershigh van hier tot Tokio… Heerlijk! Wat een fijne dag.
Mijn officiële netto tijd luidde precies het zelfde als ik zelf geklokt had; 56.26. Een PR voor mij en eindelijk weer wat vooruitgang! Ik ben tevreden.