Na een avond die ietwat laat geworden is, word ik wakker. Gelukkig is de start vandaag laat en heb ik even goed nog heel wat slaap kunnen pakken! Vandaag is de Hilversum City Run, twee jaar geleden liep ik hier ook en dat beviel toen meer dan prima!
In tegenstelling tot de vorige keer, pak ik niet het hele eind de trein. Maar rijdt ik naar Bussum-Zuid om de laatste vijf minuutjes met de trein te doen. Ik ben blijkbaar niet de enige met dit idee en zo is het in de trein en bonte aangelegenheid van kleurrijke hardlopers. Eenmaal in Hilversum weet ik de weg naar de start en omkleedlocatie nog uit m’n hoofd. Ik haal gauw m’n startnummer op en geniet nog even heerlijk van het zonnetje. Ik heb toch wel erg zin om hard te lopen, dus wanneer het bijna kwart over drie is, neem ik gauw plaats in het startvak.
Na het startschot ga ik rap van start, mijn lichaam heeft zin om tempo te maken en vandaag wil ik toch wel weer een redelijke tijd lopen! Echter, na een kilometer heb ik door dat dat niet lukken gaat. M’n lichaam wil wel, maar m’n kuiten? Die zitten zo vast als maar kan. Elke stap doet pijn en het feit dat een groot deel van het parcours omhoog loopt of vals plat is, werkt ook nou niet bepaald mee.
Ik besluit op een lekker tempo te gaan lopen, een stuk rustiger en om geen gehoor te geven aan de drang om harder te lopen. Dat risico kan ik niet lopen, ik nu niet geblesseerd uitvallen met oog op de marathon volgende week! En dus loop ik rustig door, door het Media Park en langs de grote huizen in Hilversum. In tegenstelling tot twee jaar geleden is de sfeer langs de route wel wat minder! De mensen die er staan zijn echt wel toppers, maar het zijn er een stuk minder als toen! Jammer, maar dat kan natuurlijk gebeuren.
Wanneer we kilometer vijf passeren, ben ik blij dat we op de helft zijn. Meestal stoppen m’n kuiten na een tijdje wel met zeuren, maar vandaag blijven ze vastzitten. Elk stukje omlaag lopen is fijn, maar helaas lopen we meer omhoog en dat vinden ze nog minder leuk! In m’n hoofd ben ik er inmiddels ook wel klaar mee. Het is net alsof ik voor het eerst een 10 kilometer loop en deze tijd staat zo lelijk in m’n overzicht! Ach goed, denk ik bij mezelf. Niets aan te doen, dit kan iedereen overkomen!
Ik ben maar wat blij, wanneer kilometer 7, 8 en 9 zich aandoen. In kilometer 8, lijkt de pijn in m’n kuiten eindelijk wel wat minder te worden. Lekker op tijd, maar Godzijdank kan ik in ieder geval nog een beetje tempo maken. Dat doe ik, maar aan m’n uiteindelijke tijd valt nog weinig goed te maken. Met 58.20 ga ik de finish over.