Shit, denk ik wanneer ik wakker word! Ik ben compleet door de wekker heen geslapen en weet niet eens of ik op tijd ga komen voor de start van de halve marathon in Leiden, waar ik om half 11 moet starten… Gelukkig wil vriendlief me brengen naar de trein, waar ik de eerstvolgende trein pak en waarschijnlijk als alles meezit op tijd mee in Leiden aan kom. Onderweg ontbijt ik en bereid ik me voor. Gelukkig zit er niets tegen en kom ik om 10.05 aan in Leiden. Als een bezetene loop ik richting het afhalen van de startnummers, lever ik mijn spullen in en speld ik mijn startnummer vast. Haast haast haast en ik moet nog plassen ook! Snel ga ik richting de start, die al volop gaande is en ga ik in de rij bij een dixie. Vlak voor het mijn beurt is raak is gestresst en besluit ik toch maar niet te gaan. Met mijn gedachten compleet afgeleid, de slechtste voorbereiding ooit… Ga ik toch van start.
De eerste kilometer is eigenlijk zo voorbij, ik loop lang niet in mijn beoogde tempo, maar het is benauwd en mijn benen voelen heel erg zwaar. In de tweede kilometer krijg ik het mentaal al heel moeilijk, nog 10 keer deze afstand, ik ben al blij als ik de vijf haal! Mijn tempo kakt steeds verder in en hoe verder het inkakt hoe slechter mijn mentale instelling wordt. Maar goed, ik spreek mezelf streng toe, ik ga deze halve marathon gewoon uitlopen! No matter what mijn tijd wordt! Als ik hem maar uitloop.
Zo loop ik nog door tot ongeveer de vijf kilometer, het gaat redelijk fijn. Alhoewel ik me besef dat ik nog 16 kilometer moet en dat hele zware kilometers gaan worden. Naast dat mijn benen zwaar zijn en ik mentaal niet lekker ga, begin ik ook last te krijgen van duizeligheid. Even stuur ik vriendlief een bericht met de vraag of ik uit zal stappen. Ondertussen loop ik wat verder in een tempo waar je niet vrolijk van wordt. Af en toe moet ik even stoppen om te zorgen dat ik niet flauwval. Maar toch – eigenwijs als ik ben – besluit ik elke keer om weer te gaan hardlopen.
En dat heb ik geweten… Tussen kilometer en 6 en 7 gaat het mis. Het wordt zwart voor me ogen en wanneer ik ineens op de grond lig, weet ik dat ik te lang door ben gegaan. Ik ben gewoon flauwgevallen, neergegaan… Voor de ogen van het publiek dat er gelukkig stond, want er was geen ehbo’er of iemand van de organisatie te vinden. Het publiek helpt me weer op de been… Ergens denk ik er aan om door te gaan tot het bittere einde, maar ik besluit nog een klein stukje te wandelen/hardlopen tot ik iemand tegen zou komen van de organisatie, die mij zou kunnen helpen met vervoer naar het startgebied.
Wanneer ik bij de betreffende meneer aankom, probeer ik rustig te vertellen wat er aan de hand is… Maar ik barst in huilen uit. Ik kan er niets aan doen, mijn lichaam laat me vandaag in de steek, maar ik baal zo van mezelf! Ondertussen komt er een andere mevrouw die uitgevallen is en wachten we samen op de auto die ons zal brengen naar het finish gebied. In de auto is een ehbo’er aanwezig die zich om me bekommerd, wanneer we overstappen op een ander busje word ik weer opgewacht door een volgende en uiteindelijk eindig bij de ehbo post bij het finishgebied. Ik kan wel janken, al die vrolijke mensen die net een (halve) marathon hebben gelopen en hun mooie medaille in ontvangst hebben genomen. Nadat ik tot rust ben gekomen en na ben gekeken, mag ik gaan. Gauw naar huis, weg van al deze vreugde, die ik niet kan delen.