De Egmond halve marathon… Na twee jaar afwezigheid door het wonen in Portugal, wist ik 1 ding; Eenmaal terug in Nederland ben ik er weer aanwezig. Eigenlijk zou het mijn eerste halve marathon weer in Nederland worden, maar toen kwam het PR in Amsterdam even tussendoor. Dus, besloot ik voor mijzelf, in Egmond ga ik lekker lopen en vooral heel erg genieten!
Op naar Egmond
Hier en daar had ik al foto’s en filmpjes gezien van de intense wind die er stond. Die kun je beter mee hebben als tegen, dacht ik nog. Met de gedachte, zo erg kan het toch niet zijn? Stap ik de auto in Heiloo, waar ik de pendelbus pak naar de sporthal. Een drukte van jewelste weer met enthousiaste lopers. Ik lever mijn spullen in en besluit nog even warm in de sporthal te blijven. Hier en daar begroet ik wat bekenden, totdat ik het toch echt tijd vind om naar de start te gaan! In dit stukje wandelen, blijkt al, hoe aanwezig de wind is en dat het echt heel pittig gaat worden. Voor de rest is het helemaal niet koud en tussen alle mensen in het startvak blijf ik lekker warm. Nog voordat ik uberhaupt heb kunnen bedenken of ik er klaar voor ben, mogen we al! There we go…
7 kilometer, windkracht 6/7 tegen…
Na een bocht om de vuurtoren is het gelijk zover, we mogen het strand op. We hebben 7KM voor ons in het vooruitzicht met de wind tegen. Niet een klein briesje, maar windkracht 6/7. Het is heftig, dat merk ik al direct, heel heftig. Ik loop niet lekker, niet alleen vanwege de wind, maar ook de drukte om me heen. Ik loop normaal graag op de ruimte als dat kan, die mogelijkheid is er ook zeker. Echter, is het vandaag veel verstandiger om in groepjes te blijven lopen.
Ik heb hier ontzettend veel moeite mee, het ene groepje valt uit elkaar. Het andere groepje loopt me voor het mooie te langzaam en de andere weer te snel. Daarom loop ik sommige stukken zelf vol op de wind en ik merk dat het me heel veel energie kost. Ik probeer mijn gedachten te verzetten naar 2017. De editie waarbij er honderden dode zeesterren op het strand lagen en naar het feit dat het zo’n prachtig gezicht is, dat grote lint hardlopers dat over het strand dendert.
Het eerste kilometerbord dat ik zie is het bord van kilometer 4. Dat valt me niet tegen… Voor mijn gevoel heb ik er net twee op zitten, maar we zijn dus al over de helft van het strand. Kilometer 5 is zo voorbij, maar de rest van het strand lijkt wel eeuwig te duren. Gaan we daar het strand af? Oh nee, daar dan? Eenmaal bij de strand afgang ben ik blij, lekker de duinen in! De strandafgang valt mij ook alles mee, die heb ik wel eens zwaarder ervaren!
5 kilometer denderen door de duinen
Lekker de duinen in, lekker over de drassige paden. Ik loop hier heerlijk, geniet van de omgeving. En, ik haal mensen weer in, in plaats van dat mensen mij in halen. Met het windje in de rug, kan ik weer wat tempo maken. Niet dat ik een idee heb van de tijd, maar dat hoeft ook niet. Op het kwart marathon punt, kijk ik even op mijn klokje.
Ondanks dat ik geen doel voor ogen heb en vooral wil genieten, zie ik dat onder de twee uur lopen toch echt wel heel dapper wordt. Maar, dat is ook geen doel en dus probeer ik het los te laten. Gelukkig staat er overal veel publiek en wordt ik lekker gemotiveerd, ik kan genieten van de omgeving, de stukjes die we dalen en zelfs van de kleine klimmetjes tot ongeveer een kilometer of 12…
Een mentale strijd van 9KM
Vanaf hier gaat het zwaarder. Ik beloof mijzelf dat ik op kilometer 15 een gelletje mag nemen, zodat ik ergens ‘naartoe’ kan lopen. In mijn hoofd hoor ik alleen maar ‘onder de twee uur gaat niet lukken’ en daar baal ik zo van! Dat ik dit alleen maar kan herhalen, hoe vaak ik mezelf ook tegenspreek, dat de omstandigheden er gewoon niet naar zijn. Dit haalt voor mij het grote genieten compleet uit de race. Ik heb geen zin in en kijk op tegen elke kilometer die ik nog moet lopen. Het is aftellen…
Op 15 kilometer neem ik mijn gelletje, maar omdat ik de verpakking niet in de natuur wil gooien, hou ik deze vast tot de 16KM. Bij het bordje staat een bak waar ik hem weg kan gooien. De hele kilometer irriteer ik me aan de verpakking in mijn hand. Niet dat het perse heel irritant is, maar mijn hoofd speelt gewoon spelletjes met me. Voor mij is Egmond vandaag niet alleen een lichamelijke strijd, maar ook een grote mentale strijd.
Op 17 kilometer bedenk ik me, nog minder dan 5 kilometer te gaan! Nog maar 4 kilometers, om en nabij 20 a 24 minuten. Ik probeer mezelf op te beuren, wetend dat de bloedweg er nog aankomt en dat ik er dan toch echt bijna ben! Het publiek wordt ook steeds fanatieker en dat maakt dat het genieten stukje bij beetje weer een beetje lukt. Dankzij het publiek dat in de bocht bij de 19KM staat, vlak voor de klim van Bloedweg, krijg ik intens veel energie! Wat heb ik al die tijd nou lopen doen? Lopen mokken over een tijd, terwijl de omgeving zo mooi is en de loop zo fantastisch. Het is zwaar, dat maakt Egmond, Egmond! En dat maakt Egmond zo fantastisch, ik moet me niet zo druk maken over mijn tijd!
Dus, ik begin de klim van de Bloedweg op tempo en hou dit tempo zoveel mogelijk aan tot de finish. Ondanks de wind, staan er honderden mensen aan te moedigen… Met een glimlach ga ik over de finish. Er gaan heel veel emoties door mij heen.
Dubbele gevoelens
Deze race in Egmond geeft me hele dubbele gevoelens. Ik ben blij, ik ben gefinished en niet uitgestapt omdat ik het toevallig mentaal zo zwaar had. Maar, mijn grote doel genieten, heb ik maar deels waar kunnen maken. En ondanks dat ik weet, dat de omstandigheden niet perfect waren, ben ik gewoon niet blij met mijn tijd. Maar goed, I did it en de eerste medaille van 2020 is weer binnen. Zwaar bevochten en juist daarom zoveel waard. En, ze hebben er werkelijk waar weer een plaatje van gemaakt.
