Na de halve marathon van Egmond in 2016, wist ik 1 ding zeker: Volgend jaar wil ik weer! Het is dan wel een van de zwaarste halve marathons, het is zeker ook een van de mooiste en uitdagendste. En zodoende, stond ik ruim op tijd ingeschreven voor de halve van Egmond 2017. Dit keer zou het een training zijn in de aanloop naar de Rotterdam Marathon in april.
Vroeg ontwaken we, 9 uur heb ik de wekker gezet. Zodat we nog even kunnen blijven liggen. Eenmaal half 10 moet ik er toch echt uit, kleed ik me aan, pak ik me spullen en hebben we nog even samen ontbijt. Ik ga alleen richting Egmond, ten minste dat was het plan. Een fijne verrassing dus, wanneer m’n ouders whatsappen dat ze me aan komen moedigen. Ik zal ze later zien, bij de start. Net als vorig jaar pak ik in Hoorn de trein, vanaf hier is het maar 40 minuutjes naar station Heiloo waar de pendelbus op me wacht. Of nouja, waar ik op de pendelbus wacht. Zo snel als ik vorig jaar richting Egmond ging, zo lang stond ik nu te wachten. Gelukkig is het weer een stuk beter en heb ik het niet overdreven koud.
Eenmaal in de sporthal, ga ik op zoek naar een plekje om m’n jas en trainingspak uit te doen. M’n startnummer op te spelden en om nog even te relaxen voor dat het geweld begint. Zo erg als ik er ‘s ochtends tegenop zag, zoveel zin kreeg ik er nu inmiddels in. Totaal geen spanning, gewoon gezonde moed. Enige puntje van paniek was, dat ik m’n tas niet dichtkreeg. Toch een maatje te klein voor droge schoenen, een trainingspak en een winterjas en shawl… Daar had ik even niet op gerekend. Gelukkig blijken mijn ouders er bijna te zijn en hoef ik geen gebruik te maken van de tasseninname. Samen met mijn ouders loop ik richting de start en verbaas ik me weer dat al deze duizenden mensen in goede banen worden geleid. Ook ben ik blij verrast met het aantal toeschouwers, dat door het goede weer in grote getalen aanwezig is. Een wereld van verschil met de tientallen mensen die er vorig jaar waren.
Ik ben gelukkig niet heel vroeg in het startvak, waardoor ik niet zo lang hoef te wachten. Beter nog, voordat ik het weet, staan we al voor aan en hoor ik startsein. Vlak voor de start zie ik mijn ouders nog even en dan is het tijd om te vlammen.
Kilometer 1 t/m 5
Dat onder de twee uur lopen voor het eerst of een PR, bijna onmogelijk is in Egmond voor mijn vorm.. Tsjaa, dat wist ik. Toch kon ik het vanaf de eerste seconde al niet loslaten. Ik moest en zou het in ieder geval proberen.
Het eerste stuk is heerlijk, langs de boulevard en naar beneden. Ik maak mooi vaart op dit stuk… Ik weet dat ik dat aan kan en op dit stuk wil ik absoluut geen tijd verliezen. Helaas is het van korte duur, want we mogen het strand alweer op! Gelukkig is alles ons goed gezind vandaag en wacht er een breed strand op mij en mijn duizenden medelopers. Ik besluit waar het gaat lekker tempo te houden en lekker op de ruimte te gaan lopen. Genieten van de ruimte, wetend dat dat in de duinen straks weer flink tegen vallen gaat.
Hier en daar spot ik een dode zeester, een luguber gezicht als je het mij vraagt. Echter blijkt dit nog niet alles… Niet veel later passeren we bergen dode zeesterren, een hele bizar gezicht! Ik probeer ze zoveel mogelijk te ontwijken, banjeren door dode zeesterren? Nee dankje.
Het vervelendste aan het strand vind ik, dat je geen idee hebt hoelang je nog moet. Geen kilometer aanduiding… Of in ieder geval niet duidelijk genoeg voor mij en in de verte zie je alleen maar die lange stoet met lopers. Gelukkig zie ik voordat ik het weet de eerste drinkpost, wat betekend dat we de vijf kilometer bereikt hebben. Wauw, wat gaat dit lekker zeg!
Kilometer 6 t/m 10
Nog twee kilometer te gaan over het oneindige strand. Ik loop heerlijk hoor, daar niet van. Alhoewel… Net na de vijf kilometer lijkt het zand wel wat muller te worden, laat dit alsjeblieft niet zo wezen. Is het enige wat door m’n hoofd schiet. Ik ga net zo lekker en nog twee kilometer lang ploeteren door mul zand, dat kan behoorlijk wat roet in het eten gaan gooien. Gelukkig is het van korte duur en kan ik mezelf weer herpakken.
Inmiddels ben ik aan het rekenen geslagen… De 10 kilometer wil ik in 55.00 passeren, dan heb ik nog 1 uur en 5 minuten om 11,1KM te volbrengen. Wanneer ik stevig door blijf lopen, kan ik dan zelfs op zware stukken wat tijd verliezen. Al rekenend, bereik ik de strandopgang… En jeetje, wat is dat toch elke keer weer zwaar. Ik hop een beetje door het stand en op het verharde stuk omhoog, doe ik lekker rustig aan. Eenmaal boven moet ik echt ongelooflijk bijkomen. Maar gestaag loop ik verder, gelukkig mogen we eerst nog een stuk naar beneden voor we de heuveltjes krijgen. Pfff, dat onverharde valt toch vies tegen. Het mulle zand, dat we op het strand niet hadden, is in de duinen toch wel vol aanwezig. En het is druk op de smalle duinpaadjes. Gelukkig kun je aan de zijkanten fijn inhalen en een mooie bijkomstigheid is dat je hier nog een stuk verharder loopt ook! Het dalen gaat heerlijk, maar naarmate de afstand vordert, krijg ik steeds meer moeite met de kleine klimmetjes.
Rond kilometer 9, lopen we gelukkig eindelijk weer verhard. Dat voelt toch altijd weer goed, vaste grond onder m’n voeten. Ik gooi gelijk het tempo weer iets omhoog richting het 10 kilometer punt. Waar ons ook een drinkpost staat te wachten. Ik passeer de 10 kilometer op 55/56 minuten, het wordt nog aanpoten om daadwerkelijk onder de twee uur te gaan lopen. Maar het is mogelijk! Helaas verlies ik bij de drinkpost redelijk wat tijd, om dat het een groot zootje is. Jammer.
Kilometer 11 t/m 15
Vanaf het kwart marathon punt (10,55KM), begint het mentaal wat lastiger te worden. Al gauw besluit ik, dat ik het 15KM punt op 1.25.00 wil passeren en dat ik niet af ga tellen van 10KM naar 21KM, nee vanaf nu is mijn eerste doel de 15 kilometer.
Dus, zo gezegd zo gedaan. Ik probeer tempo te houden, maar merk dat ik steeds meer tempo in ga leveren op de stukjes die ik omhoog loop. Daarbij heb ik last van een vervelende steek waar ik maar niet vanaf kom. Ik begin in te kakken en zodra ik even niet op let, loop ik te sukkelen. Ik besluit iets meer tempo te maken, maar genoeg energie te sparen voor de laatste zes kilometer. En dus tel ik af… Nog 4 kilometer tot de 15, nog 3 kilometer tot de 15, nog 2 kil… Huh wat? Ik zit al op de 15 kilometer en afgaand op de tijd op de klok ziet het er nog steeds heel goed uit!
Kilometer 16 t/m 21,1
Uit alle enthousiasme, vliegt m’n tempo inene omhoog. En ik moet zeggen dat gaat eigenlijk nog best wel redelijk. Wanneer het wel erg lang lijkt te duren tot kilometerbordje 16, begin ik wel te twijfelen. Was dit wel verstandig? Of heb ik het bordje gewoon gemist? In de verte zie ik er wel eentje aankomen, pleaaaase laat dit al de 17 kilometer zijn! En ja hoor, Godzijdank. Ik probeer tempo te houden, maar het is lastig. M’n hoofd wil het, m’n ademhaling wil het en m’n benen willen het… Ik loop eigenlijk nog steeds best makkelijk, maar tempo houden lukt me gewoon niet op de een of andere manier. Gelukkig dient kilometer 18 zich al snel aan, ook hier wil ik weer wat tempo gaan maken. Puur omdat ik weet dat na kilometer 19 de bloedweg volgt. Een pittige klim zo aan het einde van het parcours. Gelukkig staat er genoeg publiek om me er overheen te slepen, maar jeetje wat is dit toch een rotpunt in het parcours.
Maar deze zware bloedweg leidt ons wel Egmond weer in, waar nog meer toeschouwers staan te wachten en we het 20 kilometerbordje alweer passeren. Nog 1,1 kilometer te gaan. En ik heb – als ik goed gerekend heb – nog ruim 6 minuten om deze te lopen.
Wat ik alleen even vergeten was, is dat het laatste stuk toch nog een behoorlijke klim is. Waar ik normaal altijd nog wat extra tempo in de strijd gooi, deed ik dat vandaag ook, maar daar kwam ik gauw van terug. De laatste 500 meters heb ik het voor het eerst deze have marathon echt heel erg zwaar… Gelukkig weet ik er de laatste 200 meter nog een kleine sprint uit te persen… Ik kom met heel veel vreugde over de finish. Ik heb nog nooit zo makkelijk deze afstand uitgelopen en dat zomaar in Egmond! Een van de zwaarste halve marathons in Nederland. Daarbij ben ik waarschijnlijk net onder of net boven de twee uur gefinisht, zou dat eerste toch even lekker wezen!
Afloop
Ik ontmoet m’n ouders weer bij de sporthal, waar ik me snel aankleed en even een beetje kan doorwarmen. Tijdens het lopen had ik het bloedheet, maar ik koelde al snel weer af. Daarna is het tijd om in de rij te gaan staan naar de pendelbussen. Die naar mijn mening slechter geregeld zijn dan vorig jaar. Het verloopt slordig, we moeten een bus uit… Waar andere mensen wel nog lachend in stappen en de volgende bus stopt meters verder waardoor we weer misgrijpen. Ach, eenmaal in de bus kan ik lekker zitten en nog even nagenieten van deze heerlijke race.
Uiteindelijk blijk ik 2.01.00 gelopen te hebben! Niet onder de twee uur en jeetje wat baalde ik daarvan zeg! Het moest echt een paar keer gezegd worden door anderen, dat ook dit hartstikke goed is en dat ook dit gewoon wel een PR is, ookal gaat het maar om 18 seconden. Ach, ik wist ook wel dat de kans klein was, maar toch was de hoop iets groter! En niet te vergeten, dit was een training en had eigenlijk niet eens poging tot een PR moeten wezen. Op naar nog meer trainingskilometers en de midwintermarathon in Apeldoorn, waar ik de 25 kilometer zal gaan lopen.