Na lang wachten, was het gisteren dan eindelijk zover… De Dam tot Damloop! Ik heb er zo naar uitgekeken, want vandaag zou ik weer eens kijken hoe het ervoor staat met mijn vorm. Van te voren niet wetende, dat het weer eens historisch waarom zou zijn op deze 22e september. Dus, stelde ik mijn doel bij… In ieder geval sneller lopen dan in Tilburg, want daar was het ook warm. Waar ik echter geen rekening mee hield, is dat ik de dag van te voren aardig verkouden was geweest en dat ik twee weken geleden ook al ziekjes was. Ik voelde me vandaag immer fit, dus dat zal wel goedkomen toch?
Voorbereiding:
Vol goede moed, vertrekken we om 9 uur van huis! Ik heb via Jelle (@runningbotje) een startnummer met vroege start overgenomen. Dus mochten vriendlief en ik er aan geloven deze ochtend. Maar, met oog op de weersvoorspelling, was dit ideaal. Lekker starten, voor de drukte uit. Uiteraard is het in de trein al een drukte van jewelste met lopers. Een groep mannen, op weg naar het Oktoberfest in Duitsland, valt aardig uit toon. Gelukkig is Amsterdam niet al te ver en voordat ik het weet zijn we er. Omdat ik geen nummer hoef op te halen, geen spullen hoef in te leveren ben ik later dan normaal. Banaantje naar binnen, trainingspak uit, startnummer opspelden en gaan! Hup, dat startvak in… De zenuwen beginnen inmiddels wel te komen, maar ik heb er een goed gevoel over!
Kilometer 1 t/m 4
Het startschot klinkt en het startvak begint naar voren te schuifelen. Twee minuten later loop ik over de matten. Mijn benen voelen niet helemaal vertrouwd aan, maar dat zal vast wel goedkomen. Hup, de IJtunnel in… En weet ik, vlak na de tunnel volgt al het eerste kilometerbordje. Ik loop in te tunnel voor het mooie eigenlijk iets te snel.. Dat weet ik, maar neem ik voor lief. Het loopt nou eenmaal zo lekker! Al wordt het al wel gauw benauwd.
Na de tunnel blijkt het zelfs het 2 kilometerbordje te zijn! Dat was in mijn herinnering even anders, maar een fijne meevaller. Nog altijd loop ik lekker, de benen beginnen wat vaster te voelen en conditioneel loop ik lekker. Nadat de tweede kilometer wat langzamer ging, omdat we omhoog moesten, versnel ik de derde kilometer nog een stukje. Als ik zo door kan blijven lopen, wordt het een hele fijne tijd zelfs! Ook de vierde kilometer weet ik aardig tempo te houden. Dit gaat lekker!
Kilometer 5 t/m 8
De sfeer is na kilometer 4 nog altijd ontzettend goed, echter begint mijn ademhaling steeds hoger te zitten. Ik besluit iets tempo terug te nemen, aan te kijken hoe dat gaat, om vervolgens weer te gaan versnellen. Bij de drankpost is het chaos, maar toch besluit ik niet over te slaan. Gulzig werk ik het hele bekertje water naar binnen. Wellicht toch te slecht gehydrateerd van te voren?
Op naar de Dijk, waarna we de Kadoelenweg op gaan draaien. Dit vind ik altijd 1 van de leukste delen van de route. Zoveel mensen langs de kant die hun best doen om aan te moedigen, te voorzien van extra water en heerlijke verkoelende douches! Na deze weg, zitten we alweer op 7KM. Ondanks dat het lopen me steeds slechter afgaat, heb ik van dit stuk ontzettend genoten. Maar, ik krijg honger! Gelukkig, is er rond de 8 kilometer altijd een punt met banenen en sinaasappels. Dit keer hebben ze ook meloen, gretig maak ik gebruik hiervan. Het lijkt alsof mijn hele lichaam weer een opkikker krijgt, behalve mijn ademhaling…
Kilometer 9 t/m 12
Ik zal het niet snel toegeven, maar wellicht had ik beter moeten herstellen van het ziek zijn. Of in ieder geval, er rekening mee moeten houden dat ik gisteren nog 4 liter snot verloren heb (details jongens, lekkere details) en 1000x geniest heb. What was I thinking, toen ik dacht dat dat vandaag als sneeuw voor de zon verdwenen zou zijn?
Ondertussen is mijn tempo gezakt naar 6’00’’ ongeveer en heb ik niet alleen last van mijn ademhaling… Ook de hitte begint zijn tol te eisen. Gelukkig is het stuk door het park in Molenwijk nog altijd erg gezellig en na 9 kilometer staat Jelle aan te moedigen. Superfijne boost, om door te gaan. Al is het zo aantrekkelijk om als vele andere om mij heen te gaan wandelen. Het huilen staat mij echt nader dan het lachen. En ondanks dat het echt een feestje is, heb ik er geen zin meer in. Wat ik zag als een perfecte kans om weer eens te knallen, loopt uit in een ware deceptie.
Het laatste stuk van de Dam tot Dam, voordat je Zaandam in loopt, vind ik altijd het zwaarste. Hoe dichter we dan ook in de buurt komen, hoe meer ik daar tegenop ga zien. Doorlopen lukt ook echt niet meer… Ik pak water op elke waterpost. Dat is ook echt wel nodig. Nu is het kilometers aftellen. Niet nadenken, gewoon doen. Ik kan dit!
Kilometer 13 t/m 16.1
Ik begin mij steeds meer af te vragen of doorlopen verstandig is. Ik wordt enigszins draaierig en krijg het koud terwijl het hartstikke warm is. Ik weet dondersgoed, dat dit kan duiden op bijvoorbeeld uitdroging. Maar ik weet ook, dat het na het passeren van het 13 kilometer bordje nog maar 3 kilometer is. Nadat ik rond 11 kilometer al gewandeld heb bij het waterpunt om en Isostar en water te drinken, besluit ik rustig door te lopen. Mij te concentreren op mijn lichaam en elke water post te blijven gebruiken.
Eenmaal in het centrum, probeer ik natuurlijk ook nog te genieten en ik moet zeggen dat dit aardig lukt. Ook al schaam ik mij dood voor hoe ik er inmiddels bij loop. Wat moeten deze mensen wel niet van mij denken? Het 15 kilometer bordje laat een eeuw opzich wachten. Maar nadat ik het bordje passeer, weet ik: Nog 1 kilometer! Verstandig? Nee, maar ga ik nu opgeven? Ook nee. Mijn tempo ligt in de afgelopen kilometers rond de 6’20’’/6’30’’, dan lukt die laatste kilometer ook nog wel! Gelukkig ben ik goed getraind en ken ik mijn lichaam goed genoeg om te herkennen wanneer ik echt de grens over ga. Ik weet nu, dat wanneer ik het goed verdeel er niets aan de hand zal zijn. Dat ik het zwaar zal hebben, maar dat ik zonder problemen de finish over zal komen.
Op 700 meter voor de finish staat vriendlief aan te moedigen, dit doet mij goed en geeft mij weer wat extra kracht. No way, dat ik nu wandelen ga. Op 300 meter van de finish hoor ik in 1 keer keihard geroep… Ik kijk om en zie mijn moeder en zusje staan… Nog grotere boost om richting de finish te gaan. Een eindsprint lukt mij niet meer, maar omygod. I did it.
I DID IT
Voldaan ga ik over de finish. Ja, hoe kun je niet voldaan zijn na zo’n slagveld? Ik kan me niet herinneren dat ik een evenement ooit zo zwaar heb ervaren. Maar of ik tevreden ben? Allesbehalve… Ondanks dat ik pas weer sinds 5 maanden fanatiek hardloop, weet ik dat er meer in had gezeten. Als ik niet verkouden was geweest en ik beter op de hitte had voorbereid. Mijn eindtijd heb ik dan ook pas vanochtend bekeken in plaats van gisteren. Ik baal als een stekker en schaam mij voor mijn eindtijd. Best onzin, als je bedenkt dat het 3 weken geleden in Tilburg wel goed ging. Gisteren was gewoon niet mijn dag en dat zal ik moeten accepteren. Des te meer motivatie en drive, om aankomende weken te gaan knallen met mijn trainingen.