Vorig jaar liep ik bij de CPC loop in Den Haag, na verschillende 5 kilometers, mijn eerste 10 kilometer race. De laatste maanden voorbereiding, waren alles behalve vlekkeloos. In de maanden januari en februari trainde ik dusdanig weinig, dat ik maar hoopte dat ik het haalde en dan het liefst onder het uur… Mislukt. Ik finishte in 01.01.26, net te langzaam.
Nu, heel wat 10km in meer races verder, heb ik al dik 9 minuten van die tijd af! Gister liep ik voor het tweede jaar op rij de 10 kilometer bij de CPC loop in Den Haag. Lees gauw mee, hoe dat ging en of ik nog wat extra’s van mijn tijd heb afgelopen!
Voorbereiding
De wekker gaat vroeg, door werkzaamheden aan het spoor moet ik omreizen. Drie kwartier langer onderweg, fijn is anders! Maar goed, ik heb een goed humeur en ik heb er zin in! Ik hoop vandaag tussen de 51 en 52 minuten te lopen, maar of dit haalbaar is ben ik nog niet echt over uit! Na twee uur reizen, ben ik in Den Haag… Ik loop het Malieveld op en het is een grote modderpoel. Na 5 minuten, lijken mijn schoenen al alsof ik een cross gelopen heb… Ik wacht de eerste vijf kilometer lopers af en slenter wat rond. Inmiddels begint het zonnetje pittig te schijnen en krijg ik spijt dat ik geen korte broek mee heb, maar ach niets aan te doen. Rond half twaalf lever ik m’n spullen in en besluit ik om zonder enkele tijdsaanduiding te gaan lopen. De vorige keer ging dat super! Vervolgens zorg ik dat ik op tijd in het startvak sta. Het is nog wat koud, maar in het zonnetje is het te doen. De dreigende donkere lucht, lijkt ons straks een keiharde bui te brengen, maar volgens de commentator blijft het de hele 10 kilometer droog. Muziek waar je niet bij stil kan staan houd me warm en na een warming-up, 2 waves en 100 foto’s met de handen in de lucht is het dan zover. Het startschot.
Start – Kilometer 3
Normaal start ik veel te snel, ook vandaag ga ik voor mijn gevoel te snel weg. Zoals altijd, is het in de eerste kilometer een kwestie van een goed plekje vinden, waar ik lekker steady kan lopen. Wetend, dat ik in deze kilometer, mede door de eerste bocht, wat tijd ga verliezen. En ja hoor, ook dit jaar staan we weer bijna stil in de eerste bocht. “Het is ook altijd hetzelfde liedje hier” mompel ik in mezelf, maar niemand lijkt er echt last van te hebben…
Al met al, wanneer ik een goed plekje heb, de eerste bocht geweest is, nadert het eerste kilometerbordje alweer. Veel sneller dan verwacht. In hetzelfde tempo ga ik verder, ergens heb ik het gevoel dat ik te langzaam ga voor m’n doel. Ondanks dat ook kilometer twee voor ik weet erop zit blijft dat gevoel me achtervolgen. Maar ik blijf gaan. Ergens vind ik dat het te makkelijk gaat… Moet ik meer geven? Harder gaan lopen? Inmiddels heb ik het gevoel dat de drie kilometer er toch wel op moet zitten, maar het bordje blijft lang uit. Wanneer ik twee mannen achter me hoor praten over de afstand, valt het kwartje: Ik heb het bordje gewoon gemist.
4 kilometer t/m 6 kilometer
Voordat ik het weet zit ook de vierde kilometer er alweer op. Ik moet zeggen, dat deze eerste 4 kilometer eigenlijk compleet aan me voorbij zijn gegaan. Niet op mijn omgeving gelet, gewoon bikkelen! Doorgaan en doorlopen. Eigenlijk zonde, wat de CPC heeft een mooie route en hele leuke supporters. Maar ach, reden dat ik erachter kom dat ze me een beetje voorbij gegaan zijn is dat we de Scheveningse Bosjes inlopen. Dit stuk herinner ik me maar al te goed van vorig jaar. Ik had het hier vorig jaar al heel zwaar namelijk. Nu gaat het eigenlijk wel lekker, het vijf kilometer punt nadert en na een korte som besef ik dat ik de eerste 5 kilometer sowieso onder de 26 minuten gelopen heb! Als ik zo doorloop, kan ik mijn doel gewoon halen. Dat had ik even niet verwacht. Ik had meer het idee dat ik op een schema voor 55 minuten liep. Wauw, dat voelde goed. Het gaf me een stoot energie en die had ik wel nodig! Want na het vijf kilometer, wacht een klimmetje. Dat eigenlijk zo op de helft toch wel erg zwaar is hoor. Mijn hoofd blijft doorhameren: Tempo houden, tempo houden, niet inkakken nu, tempo houden! Dus dat doe ik. Ik ben nu echt vastberaden om mijn doel te halen. Stiekem hoop ik 51.26 te lopen, dit moet haalbaar zijn en is precies 10 minuten sneller dan vorig jaar. Maar ergens weet ik ook, dat als ik te snel deze eerste vijf kilometer heb gelopen, mijn tempo straks in ene heel erg in elkaar kan gaan zakken.
Inmiddels zijn we alweer onderweg naar beneden, want dat is het fijne aan een klim what comes up, most come (meestal) down… Ik probeer hier wat harder te lopen, juist omdat ik het idee heb dat ik mijn tempo in de klim toch een beetje moet compenseren. Niet wetend, dat hierna nog een heerlijk stuk vals plat volgt. Fuck.
Kilometer 7 t/m 9
Inmiddels heb ik de zeven kilometer al weer bereikt. Ik heb het eigenlijk de hele tijd al lastig met de warmte, maar het begint nu ook zijn tol te eisen. Ik heb me gewoon te warm aangekleed, eigen schuld, dikke bult. Maar fijn is het niet! Even denk ik terug aan de Hilversum City Run vorig jaar, waar ik door te warme kleding ook heel veel tijd heb laten liggen. Zal het dan toch geen PR worden vandaag? Hoe minder ik met mijn tijd bezig ben, hoe meer mijn tempo in lijkt te storten. Even heb ik spijt dat ik geen horloge heb omgedaan, ik mis toch enigszins de controle over mijn snelheid. Ik besluit om wel om mijn tempo te denken, ookal heb ik geen enkel idee hoe hard ik loop. Ik wil tempo houden en niet dat mijn tempo inzakt omdat ik teveel met andere dingen bezig ben geweest.
Deze kilometer lijkt wel eeuwen te duren, waar blijft toch dat 8 kilometer bordje? Al gauw zie ik het bordje voor de halve marathon en weet ik, oke,… Vlak hierna volgt het bordje voor de 10 kilometer. Fijn! Eindelijk, nog 2 kilometer te gaan. 10 minuten dus… Ga ik dat volhouden? Of stort ik hier net als vorig jaar net te vroeg in? Ik weet dondersgoed dat ik vandaag een PR kan gaan lopen, maar ergens mentaal gaat het mis. Ik ben constant bang dat ik om val door de hitte, mijn tempo inzakt of dat ik moet gaan wandelen door hyperventilatie? Wat is dit? Dit heb ik nooit, maar dan ook nog nooit gehad die angst! Maar goed, ik ga lekker door, kan lekker tempo houden gezien de straten in deze laatste paar kilometers lekker breed zijn. Na een eeuwigheid, passeren we eindelijk de 9 kilometer! Ondanks alles zijn deze 9 kilometer voorbij gevlogen! Jeetje wat is het snel gegaan, al bijna weer tijd om te finishen!
Laatste kilometer
Mijn ademhaling gaat nog redelijk, maar begint steeds vaker wat mankementjes te vertonen om het zo maar te noemen. Gelukkig moet ik nog heel even, ik twijfel lang of ik een eindsprint ga doen, ik wil niet dat mijn ademhaling het in de laatste meters verpesten gaat… Ik heb het inmiddels ook echt bloedheet en heb het idee dat mijn hoofd nog roder is dan een tomaat. Het voelt alsof m’n hoofd elk moment kan ontploffen. Maar we gaan door: Het publiek geeft nog dat laatste beetje energie om er nog wat moois van te maken. Ergens baal ik dat de negen kilometers eigenlijk zo snel zijn gegaan, de CPC loop is ondanks dat hij zo massaal is, op die eerste bocht na echt een prachtige loop. Ergens heeft het ook wel wat, dat massale.
Het laatste stuk van de route weet ik nog precies, het stuk waar we startten en dan een bocht om de finishlaan op. Man man man, wat valt het nog tegen hoe dichtbij de finish al is. Het is nog best een eindje lopen hoor. Toch besluit ik al om gelijk naar de bocht een sprint in te zetten. Het voelt goed en ik weet zeker dat het er nog in zit. Hoe dichterbij ik kom, hoe beter ik het bord kan lezen. Eerst geloof ik niet wat er staat, maar het bord geeft toch echt een tijd aan onder de 51 minuten. Reden genoeg om dus nog wat harder te sprinten! Wanneer ik finish is het nog steeds onder de 51 minuten, een PR heb ik dus sowieso gelopen! Hoe fijn is dat?! Ik heb geen idee wat mijn echte tijd is, maar gelukkig hebben me ouders me gevolgd met de app en weten zij mij te vertellen dat ik 50:10 gelopen heb. 50:10! Weer twee minuten van m’n PR af en meer dan 10 minuten van m’n tijd af ten opzichte van een jaar geleden. Wow, dat moest even doordringen. Runnershigh to the max! Met nog steeds wat ongeloof neem ik mijn medaille in ontvangst.
Weer zoveel vooruitgang. Wauw! Wat is het toch elke keer gaaf om keer op keer te ervaren waartoe je lichaam in staat is!
