De bruggenloop Rotterdam… Wat is het elk jaar toch een feestje. Na 2 jaar afwezigheid wegens mijn Portugese avontuur, wilde ik er dit jaar sowieso weer bij zijn. En niet zomaar, ik wil graag mijn PR op de 15KM aan gaan scherpen, al twee keer zette ik een voor mezelf verrassende tijd neer, dus dat moest haalbaar zijn! Wat ik niet wist, dat ik de week voor de Bruggenloop ziek zou worden. Goed beroerd.
Een weekendje Rotterdam
Het hele weekend brachten we door in Rotterdam, kerstinkopen, de markthal, lekker eten. Heerlijk zo’n weekendje weg. Om 12 uur checkten we op zondag uit en zochten we een leuk tentje op, om te lunchen en te wachten tot we de trein naar de Kuip konden pakken. Eenmaal in de trein, stond het alweer vol met hardlopers. Blijft leuk, alhoewel de trein me wel iets te vol was!
Eenmaal bij het Stadion, kleed ik me eerst om in de heerlijke verwarmde ruimtes. Lampje ophalen en nog even rustig aan voorbereiden. Maikel vraagt me wat ik wil. Gewoon lopen en als het lijkt te gaan lukken aanzetten? Gewoon rustig lopen en niet voor een PR gaan? Mijn keuze is natuurlijk allang gemaakt. Ik ga weg op een tempo voor 01.19.30. Hier kan ik iets op achterlopen en alsnog een PR maken. Mocht het dan onderweg blijken dat het echt niet lukken gaat, ga ik gewoon lekker uitlopen.
Kilometer 1 t/m 5
Na startvak 1 mogen wij 5 minuten later dan ook eindelijk starten! Ik wil gelijk tempo maken, maar dat gaat in de uitvoering wat minder. Naar mijn idee loopt iedereen ontzettend langzaam en tsjaa, rechts lopen, links inhalen? Dat heb ik inmiddels opgegeven, dat gebeurt bijna nergens. Dus loop ik en loop ik, tot ik ergens rond twee kilometer eindelijk fijn wat ruimte heb. Op mijn klokje zie ik, dat ik ongeveer 30 seconden voor loop op het beoogde tijdschema. Ik voel aan mijn longen echt wel dat ik ziek geweest ben en dat de verkoudheid er nog goed inzit. Storend is het (nog) niet, dus loop ik door.
Inmiddels volgt de Lodewijk Pincoff brug. Dit is alweer de tweede van de bruggen die we moeten gaan trotseren. Op naar kilometer 3 en 4. Ik beloof mezelf, dat ik bij kilometer 4 weer op mijn klokje mag kijken. Op naar die mooie iconische Erasmusbrug, waar we met tegenwind op mogen. Ach, ik blijf voor mezelf herhalen, what goes up, must go down. Op kilometer 4, blijkt dat ik nog steeds voor loop op het schema. Lekker, maar way to go!
De 5 kilometer passeer ik op 26.03, na een snel rekensommetje blijkt dat ik een halve minuut voorloop op het schema.
Kilometer 6 t/m 10
Ik besluit zo door te lopen. Of het verstandig is, betwijfel ik. Maar goed, als ik dat PR na een week ziek zijn alsnog kan lopen… Hoe vet zou dat dan zijn? En dus dender ik door, inmiddels uitgerekend dat ik 6KM moet passeren op 31.47. Ik kijk op mijn klokje en *^(&%#$. Die heeft zichzelf op 5KM en een beetje gepauzeerd. Ik heb dus geen enkel idee, hoe het er nou voor staat. Only one way to go now, op dezelfde voet verder lopen. Doorpakken en het gevoel dat ik nu heb vasthouden. Maar ondertussen baal ik. Mijn houvast is weg, de kans op een PR is er nog steeds. Maar ik heb werkelijkwaar geen idee.
Op naar een heel stuk valsplat, hier begin ik het toch wel aardig zwaar te krijgen en dan moet de van Brienenoordbrug, de laatste, nog komen! Alle andere bruggen vallen over het algemeen mee, maar deze brug is toch echt de zwaarste. We zijn valsplat en moeten tot ruim na de 10KM klimmen, maar ik herhaal maar weer voor mezelf. 
Wat omhoog gaat, moet uiteindelijk ook weer omlaag. Maar ik heb het nu toch echt wel zwaar. Mijn lichaam begint aan alle kanten te protesteren. Wat natuurlijk na een week ziek zijn toch niet zo gek is, mijn benen voelen aan alsof al het snot daarnaartoe gezakt is en beginnen toch enigszins hevig te protesteren. Al met al, loop ik op 10KM nog altijd voor op schema. Nog altijd 30 seconden, dat betekent dat ik nog 1 minuut en 30 seconden van mijn PR verwijderd ben.
Kilometer 11 t/m 15
Het stuk naar beneden, waar op we de 11KM bereiken, gaat opzich weer lekker en dus probeer ik het tempo nog hoog te houden. Echter, krijg ik het zodra we weer vlak lopen toch echt wel weer zwaar. Ik blijf volhouden dat het nog maar 4 kilometer is, maar werkelijk alle energie is uit mijn lichaam weg. Het is dat ik weet hoe hardlopen moet, mijn benen lijken het wel te vergeten.
Mijn tempo zakt compleet in… Momenteel heb ik al mijn doorzettingsvermogen nodig, om te blijven lopen. Het laatste stuk werkt ook nog eens demotiverend. Ik heb het 13 kilometerbordje gemist kennelijk, maar dat wist ik op dat moment nog niet. Ik ben alleen maar bezig met waar het bordje blijft. Ik vraag me af, hoe ik daarna uberhaupt nog 2 kilometer vol moet gaan houden… Verlossing komt, wanneer het 14KM bordje zich aandient. Wat een verlossing… nog maar eentje! Ik heb het hele 13KM bordje gemist… Ik ben er bijna.
Dit geeft me de energie om nog enigszins het tempo een beetje op te voeren, maar diep van binnen weet ik al dat een PR niet is gelukt. Ik heb de laatste 5KM teveel ingeleverd op tempo. Teleurgesteld ga ik dan ook de finish over, maar wel voldaan. Ik heb alles gegeven, na een week ziek geweest te zijn. Het was gewoon te vroeg, na deze week ziek zijn. Mijn tijd weet ik op dat moment nog niet…
2 SECONDEN
Later in de auto terug, wanneer de uitslagen online komen, komt de genadeklap. Ik heb 01.20.34 gelopen. 2 seconden te langzaam voor een PR… Ik weet nu dus, dat er veel meer in zit en dat dat PR echt wel aanstaande is. Maar momenteel baal ik vooral, en nog steeds. 2 seconden… Dan loop ik liever maar 3 seconden van mijn PR af of 5 minuten te langzaam…