De bruggenloop 2016, een race waar ik al twee weken naar uitkeek. En toch op de ochtend van de bruggenloop zelf, staat m’n hoofd er totaal niet naar om 15 kilometer hard te gaan lopen. Er is het een en ander aan de hand en het liefste zou ik dan ook lekker de hele dag in mijn bed blijven liggen. Maar, gelukkig is de bruggenloop en een hele leuke en is er ergens dat stemmetje in m’n hoofd dat me verteld dat ik toch maar gewoon gaan moet. En dus stap ik rond een uur of twaalf in de auto om richting Delft Zuid te gaan, daar pak ik de trein naar Rotterdam Centraal om vervolgens in een mega drukke tram te moeten stappen. En dat was nog niet alles, bij elke halte kwamen er steeds meer lopers bij. Wat was ik blij dat ik er bij het Feyenoord stadion er eindelijk uit mocht, met mij nog heel wat lopers natuurlijk.
Als eerste besluit ik mijn lampje op te halen, ik weet van vorig jaar dat er op het voorplein van alles te doen is en dat het sfeertje een en al kerst ademt. Ik zie alleen maar vrolijke mensen, lachen en genieten. Oke, hier heb ik dus even geen zin in. En dus besluit ik naar de kleedruimte te gaan, wetend dat deze verwarmd zijn. Ik tref hier mijn voorbereidingen en zit nog een tijdje. Gewoon even rustig, geen hysterie om me heen. Om 15.00u moet ik er dan toch aan geloven om rustig aan richting het voorplein en het startvak te lopen. Naar mate ik dichterbij kom, hoe meer zin ik er eindelijk in krijg. Ik begin het sfeertje te waarderen en zowaar te genieten. En dat is het doel ook van vandaag, 15 kilometer rustig aan genieten en mijn hoofd leeg lopen. Rond de 01.25.00 lopen dit jaar, lijkt me prima.
Start – Kilometer 5:
Gelukkig valt het mee met de kou en hoef ik niet zo lang te wachten in het startvak. Om 15.30u precies klinkt het startschot en begin ik met lopen. Waar ik vorig jaar heel erg last had van het krappe parcours, heb ik nu in het snellere startvak eigenlijk al gauw mijn plekje gevonden. Ik stap flink door en betrap mezelf er nu alweer op dat ik al weer veel te veel bezig ben met de tijd die ik uiteindelijk lopen ga.
Al snel lopen we op de eerste ‘officiele’ brug, het Valkenoordse viaduct. Vlak na dit viaduct zitten we al op 1 kilometer en ik moet zeggen dat het lopen goed voelt. Na wat tegenvallende trainingen had ik verwacht dat lopen in dit tempo moeizaam zou gaan. Maar niets is minder waar.
Al snel volgt kilometer twee en ik weet dat hierna brug 2 volgt, de Lodewijk Pincoffbrug. Vorig jaar vroeg ik me nog af of deze uberhaupt meetelde als 1 van de bruggen, omdat deze brug werkelijk geen enkel stukje omhoog of omlaag loopt. Maar goed, dat is ook helemaal niet erg. Wanneer we hierna de bocht omdraaien, krijgen we de wind vol op in ons gezicht! Lekker zo met die Erasmusbrug in het vooruitzicht. Maar eerst volgt brug nummer 3 nog, vlak na het drie kilometer punt. De Spoorweghavenbrug, welke ook niet echt een big deal is.
Ik meende mij te herinneren, dat hierna de Erasmusbrug heel snel zou volgen, maar het viel met dit keer vies tegen! De Erasmusbrug is eigenlijk de eerste brug waarop je pittig een tandje bij moet zetten om in een acceptabel tempo naar boven te komen. Ik zak iets terug in tempo, want ik merk dat ik het toch wel zwaar krijg. Ik heb ook een ongelooflijke hekel aan omhoog lopen. Het enige voordeel wat ik zie bij zo’n brug, is what goes up, must go down. En met die zin in mijn hoofd zwoeg ik mezelf naar boven… En wat is dat lekker zeg, wanneer je merkt dat het parcours vlakker wordt en je inene naar beneden vliegt, ik besluit op dit stuk wat tempo in te halen. Vlak voor het einde van de brug zitten we alweer op vier kilometer.
Vlak na de Erasmus, volgt de Nieuwe Leuvebrug. Nummer 5 alweer! Nog maar 2 te gaan, waaronder natuurlijk wel nog de zwaarste! Op 5 kilometer zit een waterpunt, maar ik besluit over te slaan. Het gaat eigenlijk zo lekker!
Kilometer 5 t/m Kilometer 10:
Inmiddels denk ik nergens meer aan, ik heb mijn hoofd pittig leeggelopen. Althans, ik heb nu fijne afleiding. Want ondanks dat ik geen idee heb hoe hard ik loop en ondanks dat ik weet dat een PR er toch niet in zit, ben ik constant bezig met mijn tempo en mijn tijd. Dat was natuurlijk niet helemaal de bedoeling, maar ondertussen geniet ik en heb ik even rust in m’n hoofd. Prima toch?
Vlak voor kilometer 6 volgt alweer de laatste brug, de Boerengatbrug. Gevolgd door de Maasboulevard, waar ik het door het valsplat toch wel even zwaar krijg. Daar komen de gemiste trainingen toch wel naar boven. En het valsplat blijft nog wel even, in de aanloop naar de zware van Brienenoordbrug. Vorig jaar heb ik deze brug in vol tempo aangepakt, maar ik weet dat ik dat dit jaar niet redden ga. En daarom probeer ik nu nog even lekker tempo te houden. Kilometer 7, kilometer 8, kilometer 9…
En dan kan het niet lang meer duren voor we de brug opdraaien, want aan het begin van de brug passeren we de 10 kilometer weet ik nog van vorig jaar. En ja hoor, ik heb gelijk… Echter lijkt het 10 kilometer toch wel een stuk verder dan vorig jaar. Een teken dat ik het toch wel een stuk zwaarder heb.
Kilometer 10 t/m finish:
Maar weet ik ook, what goes up, must go down. En dat is bij deze brug zeker het geval, want na een pittig klim van iets minder dan een kilometer, worden we beloond met een heerlijk stuk naar beneden denderen. Waar we ook het 11 kilometer punt passeren. Een fijn punt om te beginnen met aftellen, nog maar 4 kilometer te gaan!
Op kilometerpunt 12, krijg ik het zwaar. Het genieten, moet plaats maken voor zwoegen. Ik wil niet teveel tempo inleveren nu ik naar mijn gevoel toch nog zo lekker doorgelopen heb. Maar m’n benen hebben liever dat ik stop en lekker zitten ga. Ze misschien zelfs trakteer op een welverdiende massage. Ik besluit een kilometertje rustiger aan te doen, om de laatste twee kilometers nog even iets te gaan versnellen.
Kilometer 13 volgt eigenlijk vrij snel, dus zet ik een tandje bij. Hier kom ik echter al vrij gauw van terug… M’n lichaam is gewoon echt redelijk op. Het nadeel ook van dit stuk is, dat je al ruim van te voren het 14 kilometer bordje ziet. Maar bij elke stap die ik zet lijkt dit bordje wel verder weg te staan. Tot ik het eindelijk – na wat voelt een eeuwigheid – passeer. Nog eentje te gaan maar.
Ik besluit kosten wat het kost, m’n tempo omhoog te schroeven. Dit gaat niet van harte, maar toch. Zelfs wanneer de finish in beeld komt, probeer ik er nog een eindsprint uit te krijgen. Maar de finish lijkt net als het 14 kilometerbordje wel steeds verder te raken. Ik probeer mezelf nog op te jutten, maar er zit gewoon niets meer in. Ik ben zelfs zo blij wanneer ik de finish bereik, dat ik de tijdsborden compleet mis. Waardoor ik uiteindelijk nog niet weet, of ik echt zo’n lekker tijd heb gelopen als ik dacht.
Na de finish pik ik mijn medaille op en neem ik dankbaar een flesje sportdrank in ontvangst. Ik loop nog even rustig rond, haal m’n spullen op in de kleedruimte en loop nog even naar de finish om nog even sfeer te proeven en aan te moedigen. Natuurlijk ook in de hoop nog wat bekenden tegen te komen, maar helaas… Niet zo gek natuurlijk bij zo’n druk evenement.
Wanneer ik onderweg met de auto besluit even ergens te eten, check ik gelijk mijn tijd die eindelijk online staat. 1.20.56… Wauw 4 miunten en 4 seconden sneller dan de tijd die ik voor ogen had en maar 24 seconden langzamer dan vorig jaar. Bovenverwachting, dat had ik toch echt niet verwacht! Gelijk begint het door m’n hoofd te spelen, wat als ik net even wat vaker een tandje bij had gezet? Had ik dan een PR kunnen lopen? Misschien zelfs onder de 1.20.00? Ach, ik kwam om te genieten vandaag en dat heb ik zeker gedaan!
