1 keer per jaar vertrek ik rete vroeg naar een hardloopevenement. Oké oké, misschien wel vaker hoor, maar Rotterdam spant de kroon. Om klokslag kwart voor zeven ’s ochtends stap ik met mijn moeder in de auto richting Delft. Hier parkeren we de auto om richting Rotterdam te gaan waar het gebeuren mag!
Redelijk op tijd ben ik aanwezig in het centrum waar de namenwand is en waar ik m’n startnummer op kan halen. Ik vind het nog steeds bijzonder dat je bij zo’n groot evenement nog steeds je startnummer niet krijgt toegestuurd, maar vind het nog verbazingwekkender hoe snel dat allemaal verloopt! Geen minuut later loop ik het zaaltje namelijk weer uit naar de expo. Hier doe ik een snelle schoenenwissel, de rest van m’n voorbereidingen besluit ik buiten te doen op de Blaak.
Lekker in het zonnetje, net als vorig jaar. Weer zijn de weergoden ons goedgezind en bezorgen ze ons echt prachtige loop omstandigheden! Even na half tien wil mijn moeder nog graag een koppie doen, dus scheiden onze wegen. Ik ga richting het startvak, niet te laat niet te vroeg. Ideaal, ik kijk nog om me heen of ik wat bekenden spot, maar dat helaas nog niet. Na heel wat waves, zoals gewoonlijk en veel handjes in de lucht is het alweer bijna tijd om te gaan. Langzaam tellen ze de twee minuten af en knal, het startschot daar gaan we!
Bij deze alvast mijn excuses voor het onsamenhangende verslag, ik kreeg er dit keer gewoon niet zoveel uit! Neemt niet weg, dat ik ontzettend heb genoten hoor!
Tenminste dat dacht ik… Het verloopt allemaal wat rommelig om me heen, ik verstap me en voel een steek in m’n enkel. F***! Is mijn eerste gedachte, maar gelukkig voel ik het na 10 meter al niet meer en ga ik op zoek naar een fijn tempo en een fijne plek waar ik in dit tempo zonder al te veel moeite kan blijven lopen. Hier en daar haal ik wat in en hoor ik achter me opeens een ‘Zo zo!’ , gevolgd door niet te hard he schat!. Twee wat oudere mannen die maar al te graag achter me zouden blijven lopen, ik kijk lachend even om en vervolg mijn weg. Ik loop in een tempo dat vrij rustig voelt en het gaat lekker. Vanochtend had ik al besloten dat ik niet voor een tijd ging lopen, maar om te genieten. Want als iets een mooie happening is, dan is het de (1/4e) marathon van Rotterdam! Kilometer 1 lijkt wel erg lang te duren en dit deel van de route herken ik eigenlijk niet zo meer. Wel weet ik dat we onderweg zijn naar het Kralingse bos. Opeens staat bordje ‘2 kilometer’ voor m’n neus. De eerste heb ik dus gewoon gemist en er zitten er nu al twee op!
Voor ik het weet lopen we al in het Kralingse bos en dit is toch echt mijn favoriete gedeelte van de route. Vlakbij de stad, maar toch in een rustig stuk bos met niet te vergeten de prachtige Kralingse Plas. Onbewust heb ik wel het idee dat ik wat langzamer ben gaan lopen door het vele om me heen kijken. Er staan dit jaar veel supporters in de bossen en dat is natuurlijk alleen maar gaaf! Kilometer drie gaat voor bij, kilometer 4 gaat voor bij… Hoe verder we in het bos komen, hoe mooier het uitzicht wordt. Ik wist het nog van vorig jaar en ook dit jaar ga ik bijna stilstaan voor een fotomomentje. Wat is dat prachtig zeg, dat beeld over de Kralingse Plas waar je aan de overkant boven de bomen, de skyline van Rotterdam ziet! Gezien ik dit jaar niet bezig ben met tijd, heb ik nog meer tijd om even goed te genieten van dit uitzicht. Dat heb je toch niet vaak hier in de polder!
Op kilometer vijf heb ik het idee dat ik eigenlijk helemaal geen tempo meer heb, toch blijf ik zo doorlopen. Ik besluit geen water te nemen bij de drinkpost, ik doe dit tegenwoordig eigenlijk nooit meer en op een afstand als 10 kilometer bevalt dit prima. Geen gedoe met bekertjes en achteraf pas drinken houd ik prima vol. Toch blijft een drinkpost altijd een hekel puntje in de route. Mensen die zigzag voor je langs lopen van of naar een waterpost. Hoeveel links je ook loopt! Groepjes die in rijen van vijf op een rij even wandelend drinken waardoor je er niet langskomt en dan nog de mensen die ook doorlopen, maar blijkbaar zoveel haast hebben dat ze je bijna omver lopen. Het scheelde niet veel… Ik voelde voeten onder mijn voeten komen. Ik verstap me behoorlijk maar blijf gelukkig overeind. Ik kan het niet laten om de man in kwestie even een verwijting naar zijn hoofd te gooien. Of nouja, gewoon een “pas ff op joh” kwam eruit. Totaal niet in het fijne, gemoedelijke sfeertje van de Rotterdam Marathon… Achja ik heb gewoon een hekel aan egoïstische lopers!
Rond kilometer zes (denk ik) verlaten we het Kralingse bos en verruilen we deze mooie omgeving voor de stad. In m’n ooghoek zie ik Gabriëlla van Gaby Runs The World langskomen, ik zet even aan en tik haar op de schouder! Toch weer leuk om een bekende tegen te komen! Na een korte gesprekje over de krappe stukken en hoe het gaat, laat ik haar tempo weer los… Ik probeer haar wel in beeld te houden, zodat ik niet weer teveel tempo verlies. Stiekem, ben ik toch een beetje bezig met mijn tijd. Goh want wat zou ik het gaaf vinden als ik ook deze week weer een tijd neerzet waarvan ik zelf zelfs sta te kijken!
Hoe dichter we bij de finish komen, hoe meer publiek er staat. Duh. Rond kilometer 8 weten de supporters het voor me krijgen wel 8 keer mijn naam te roepen ofzo! (Of liep er nog een andere Linda achter me?) Ik kom er wel achter dat ik onbewust weer wat langzamer ben gaan lopen en ik weet dat mijn houding daar niet beter van wordt… Hebben die mensen misschien het idee dat ik er doorheen zit? De laatste kilometers vliegen niet zo snel voorbij als de eerste 7 gedaan hebben, maar toch geniet ik des te meer! Wat een prachtige sfeer zeg! Inmiddels loop ik alweer op de Blaak onder de kubuswoningen door en op naar de finish. In de laatste kilometer nog een stukje vlasplat waar ik mezelf een beetje op stuk loop, gelukkig tikt een jongen me nog even op een schouder. Kom op ff zegt hij! Ik zeg hem dat het goed kom en gooi er nog wat tempo tegenaan, ik zal hem eens een poepie laten ruiken!
Niet veel later passeren we het 10 kilometer punt en beginnen we aan de laatste 550 meter. Al moet ik zeggen dat dit volgens mij wat langer is! Ook dit jaar is namelijk in mijn officiële tijd het verschil in tijd tussen de 10.00 en de 10.55 kilometer erg groot. Maar wat is dat magisch zeg, dat finishen op de Coolsingel! Zoveel mensen, zoveel sfeer en zo’n groots evenement! Ik geniet zo, dat ik er ook niet eens aan denk om nog even op de klok te kijken! Geen idee dus, wat mijn tijd zal zijn. En eerlijk? Dat maakt me ook niet uit, zie ik straks wel!
Na even zoeken heb ik mijn moeder alweer gevonden en gaan we even lekker lunchen, op een ideale plek want wanneer de helikopters weer laag overkomen weten we alweer hoe laat het is. De eerste finisher van de marathon komt eraan! Wat een tijd zeg! 2.06.11! De rest van de dag lopen we langs de marathon om lekker te cheeren en nog meer van die prachtige sfeer mee te pikken om vervolgens nog een lekker stuk verder te wandelen. Wat een heerlijke dag, genoten van begin tot eind! Volgend jaar ben ik er weer!